Desantila

Ti pohoje se nuk do ndryshoje kurrë por ti ndryshove tërësisht jetën time! Ti i dhe emër cmendurive të mia të fjetura diku, ti më zgjon vonë, si ditë e dielë me shi... Ti je i vetmi pritës në aeroportin e mbërritjes time, sepse ti nuk je nisja, je destinacioni im final, je përqafimi përlotës, je një mall që shuhet në këtë moment... Me ty rrezohen dhe bien poshtë të gjitha ligjet e natyrës, me ty shemben të gjithë mendimet ngatërrestare në pyllin e mëndjen time, me ty në agim e deri në muzg... Nuk e di si e njohin të tjerët lumturinë, se disa thonë që është një cast, një minutë a një përqafim, kurse unë, mëndje mbrapshta e njoh në kohë atë, se fundja cvlerë ka po zgjati aq pak, jam shpirt pangopur e në thelb venat më rrahin vetëm impulse të forta prej zemrës, do të vdisja po të mos ishte në këtë formë e gjithë qënia jote tek unë, do isha larguar pa mbërritur ende... Kanë shkruar e kanë folur kaq shumë, sa ndihem e pafrymë për ti dhënë emër tjetër ... Por njoh një zotim, që me

Ndezur gjithë dritat e rrugës dhe heshtja ka kapluar qytetin...Vetëm hapat e mi prishnin harmoninë e pamjes si prej pikture në trotuare londineze. Cdo ecje e bëj mekanike, sepse edhe symbyllur e njoh rrugën për tek ti! Është dimër dhe bën aq ftohtë sa jam mbledhur grusht në pallton time, duart shtrënguar dhe mendja fluturimthi, këmbët tuten të bëjnë hapa pas, se për dreq të jetë për mua, nuk do guxoja të vija për tek ti! Me një rrugë, nuk do të gjendesha drejt e në shpirtin tënd, as me një të lutur vetëm nuk do arrija të të bindja, ti më kishe thënë dikur, me një të gjuajtur nuk prihet druri... Ndaj dhe unë u nisa prap rrugës së pakrye, asaj që nuk njeh triumfe, asaj dështakës që ma bren shpirtin pak nga pak... Atë që natyra e kishte veshur si humbje, unë e ktheva si forcë të dëshirës time për tju bindur asaj që fort doja.Sigurisht, po të duash me bindje, e gjithë natyra kthehet në funksionin tënd, besomë! Në rrugicën pranë shtëpisë tënde, dritat ishin shuar, vetëm një mac

Prisja nj ë betej ë, po ende nuk e dija se c'pamje kishte. M ë ngjante se ishte vendi m ë i friksh ëm ku mund t ë shkoja ndonj ëher ë... Më ngjante se aty do të të humbisja prap, për mos të të gjetur më askund, se do të mbaronte njëherë e mirë vrulli i një të kaluare! Arrita të mbyll sytë, po krejt e zgjuar isha, një verbim lëshonte dritë nën qepallat e mia. Vetëm ti mund të ishe i veshur në kaq forcë, të mundje mendimin dhe shikimin njëkohësisht!  Nuk mora dot guximin të dëgjoja asnjë tingull muzikë, ja kisha frikën, megjithatë ndjeva se jo cdo gjë e kisha humbur në mënyrë të pandreqshme, se përshëmbull mund ta rigjeja edhe njëherë të qeshurën në një shikim tëndin, për të kuptuar se jeta nuk është vetëm një fasadë... Pata dëshirë vetvetiu të trazohesha me ngjarjet e jetës, mjeshtërisht gjej përherë të duhurit njerëz për ta bërë këtë.  Takimi ynë e solli dhe njëherë botën sërisht në vend, sikur cdo objekt e cdo ndërtesë ra aty ku ishte! Më pëlqeu fort prirja jonë për nga

Zor se do të ketë njeri që do të dijë për ty! Të kam fshehur thellë në vend të sigurtë... Dreqi e di sa me kthetra e mbroj hapësirën tënde, dreqi e di pse ende të ruaj kaq shumë! Ishte koha kur njerëzit ende dinin të duheshin, kohë kur ende jetonte fjala, ishte kohë e gabuar thanë, për njerëzit e duhur... Thuhej se rreth nesh kishte një shkëndijë që përfshinte këdo, ndoshta na gënjenin, jetëshkurtër qëlloi dhe magjia jonë. Po unë i ruaj edhe ata që na urryen, edhe ata që kurrë nuk thanë, të ngremë një dolli, i ruajta më fort ata, i ruajta edhe kur shpinën ua ktheve ti, sepse e dija që në një ditë si kjo, në rrugë do t'i shihja përsëri, e me krahët shtrënguar në të miat do t'jua zbusja dhe njëherë zemrën me dashuri, atë që u mungon, atë që mua edhe ty thellë brenda vetes, ua gërmonte shpirtin me zili. Asnjë herë më shumë se sot, nuk të kisha ndjerë teksa bëje ecejake mëndjes sime, në cdo hap m'a trullos qënien, mi jep një dimension tjetër botës së gjallëve, më

Gjatë kam menduar se mund të lexoja deri diku shpirtrat e njerëzve që më rrethojnë, po ja që paskam gabuar. Njeriu bart brenda vetes gjithë misteret e botës, po ku për dreq fiks këto thesare gjejnë të fshihen në thellësinë e njerëzve të mi. Akullnajat dhe masat e ngurta të ftohtit i kam pasur frikë gjithnjë, njësoj më ka ndodhur edhe me njerëzit, atyre që kurrë nuk u qesh buza, i kam ikur me heshtjen olimpike të një zonjushe nordike bjonde... Ja kam frikën njerëzve pa emocione, atyre hijeve dykëmbëshe që ekzistojnë dhe kaq, dhe për kaq pak bëjnë dëm... Atyre që në sy u flet e ulëret zilia, atyre të ligëve, të vegjëlve, që më mbledhin në grykë edhe ditën më të mirë! Sa kushton t'u clirosh ju? Sa ditë me diell ju duhen për të shkrirë zemrën, sa zemra duhet të thyeni për të ndalur krisjen e fytyrës? Edhe sa herë të tjera me shpirtin tënd karbon do të ngjyesh gishta njerëzish, më thuaj a të vjen keq për veten? Thellë ndjej ndonjëherë se jam e keqe, se ju gjykoj, e në f

Kridhem e tëra në atë të voglin kopësht të mendjes time. Është mëngjes dhe i përsëris vetes se duhet vetëm te ec pak për të jetuar më gjatë nën vështrimin tënd. Ja pëlqej heshtjen dimrit, krejt ashtu të thatë, si një plak i mocëm e fjalë-pak, e po në rrugë të tij të gjej fjalë që as celjes se një pranvere nuk ja lidhja dot dy gërma lulesh bashkë! Koha e pamjaftueshme për të zbrazur edhe njëherë grushtë hidhërimesh më mbajti peng prej këmbe! Koha, kjo vrapuese e denjë, edhe sot më mundi... Dhembja shpesh herë vjen fshehurazi... Të zë në cast, të mbërthen! E imja është e bindur, e stërvitur mirë, më dëgjon edhe atëherë kur më së paku m'a ka ngenë! Jam endur shpesh në fushën e saj, si një kafshë e zbutur, marrë në dorëzim nga një pronar... Fytyra ime shpreh lumturi të shkuar, vetëm ajo ka forcën të më mbajë në botë! Kapem shpesh pas gjërave të bukura, fundja unë ja kam gjetur vetes skutën e shpëtimit, rreze plot dritë më lëshon shpirti kur në foto gjej edhe njëherë pamj

Do të rrëzohem e do më bjerë zemra në tokë, do zvarritem e koka do të më varet në dysheme, do të thërras ty! Do të cirrem e me dhimbjen e zërit të gërvishtur do të kërkoj! Nuk do të heq dorë... Edhe kur vetja të më braktisë dhe gjumi të arratiset, kur të arrij fundin e fuqitë të më lënë, nuk do të heq dorë, do të ngrihem më fort, do të thërras ty! Mua më godet e shkuara, më përplas në mure të vjetra e m'a shkund zemrën. Në atë moment krisje, nga thyerja e xhamave, ti gjen rrugën e del në sipërfaqe, ti je plagë që dhemb. Nuk do të heq dorë, do të rigjej rrugën për t'u kthyer nën catinë e mëndjes tënde, do të ngrihem në këmbë, me shpirtin këputur për të ardhur dhe njëherë në shtëpi. Të kam falur, ose ndoshta stë kam mbajtur inat kurrë, nuk di të të urrej, nuk di si urrehet një shpirt. Ti je ai që më thyen, ti je plagë që dhemb... Nuk kam mësuar të shërohem prej teje, ti bëhesh më i pranishëm kur unë tentoj të kurohem... Ti erdhe prap mbrëmë, m'a gërvishte

Nëse do të zgjohesha në një vend tjetër, në një epokë të shkuar, në trup e shpirt të një njeriu tjetër që nuk do të ishte unë, do të mishërohesha prap në ty. Po të mundja të ktheja kohën pas, do t'i kisha bërë të gjitha gjërat ndryshe, vetëm dicka nuk do e ndryshoja kurrë, do të të doja prap, njësoj! Do kisha festuar ndryshe, duke jetuar cdo minutë e cdo ditë në vrullin e një shpejtësie marramendëse, do të isha një njeri më i mirë e do ndiqja nga pas këmba këmbës cdo dëshirë që do më lindte aty për aty. Po prap do të të doja ty, njësoj! Do t'i zgjidhja një nga një njerëzit të cilëve do t'u falja më të shtrenjtën time kohë, do shtyja larg vetes cdo grimë sado të vogël negative duke zbutur hapësirën time me copëza lumturie, të gjitha do t'i bëja ndryshe, ty do të të zgjidhja prap, njësoj! Do të doja më pak, si për të shuar me gllënjka etjen e një shpirti si i yti, do të të kisha mësuar të doje më gjatë, për të njohur edhe dhomat dyer mbyllur të një zemre si e

Nuk do pikturoja një të qeshur tjetër për të bërë hijshëm pamjen që ke përballë. Nuk mbaj mënd se cdo të thotë të mbash mëri as të shtrihesh natën vonë më shpirtin helm, nuk do thoja më shumë fjalë që në dëgjimin e dikujt të vijnë aq të vogla sa t'i shuaj një piklimë shiu! Nuk do bëhesha e verbër para një buqete të kuqe që duarve hark u rri aq bukur, nuk do prisja të zbardhte për të ikur larg asaj që natën nuk m'a lë gjumin të vijë, do të shkoja larg, larg asaj që përbën ti! Unë jam e përqafimeve të forta, jam e mallit, jam e zemrës si njeri! Jam e fjalëve të mëdha, atyre të vërtetave që kam fuqi ti shquaj e t'i mbaj, e ndjesive, atyre që ua njoh vendin ku i përket të rrijë! Po, më quaj edhe të cmendur, sepse i bëj gjërat ashtu sic ti i ke frikë, ashtu sic ti më kërkon në cdo jetë tjetër! Nuk më vjen keq për ty, vetëm urrej faktin që kërkon të dish cdo gjë e si pak nga pak vdes ti prej lumturisë time, ajo e madhja që qesh me ty! Nuk na i shpëtojnë puthj

... ka dicka në pamjen tënde sot, ka dicka në heshtjen tënde që flet e ulëret, ka zhurmë e një ndjesi lëshon në ajër! Erdha të të vesh në besimin se unë nuk di të shkoj, kam ardhur për ty e do të qëndroj.  Kam mbërritur në pragun tënd e nuk dua të iki larg, jam lodhur nga dëshira për të t'i zbrazur prej cante gjithë këto gërma! Mezi prita të vij... E tani nuk do të shkoj më! Nuk dua t'i qëndroj larg ndjesisë tënde, ti m'a boshatis shpirtin në një ikje, më ngjall mornica të ftohti e më gulcon trupi ankth. Nuk dua të ndjesh ndonjëherë se më ke humbur! Ti nuk përbën një plagë të shkuar, ti je përherë fluturat  në stomak, ajo lloj prekje që ngjan me shkëputjen e stinëve, ai lloj dimri që than deri në palcë! Bëra rrugën deri tek ti për të mos ikur më larg! Në gjithë këto kilometra, ti ishe destinacioni i fundit i cdo tabele, ti je mbërritja ime. Erdha të të vesh me besimin se të duash është ende një gjë e bukur në botën e të gjallëve, të duash është forcë, të të rik

I kam zbritur të gjitha fjalët në tokë, që të munden të gjejnë rrugën drejt e tek ti! Kam shkulur cdo yll prej qielli në dorën tënde, ti shuash e t'i groposësh në aq dëshira sa të dojë shpirti! Himn i jetës sime, kur më pyesin se cila është fjala më e bukur që kam thënë  ndonjëherë, ngre kryet dhe pohoj: Faleminderit zot. A do t'a përsërisja?! Po, në cdo moment! I kam celur ëndrrat prej sirtareve, jam bërë mish e shpirt, gjak e zemër, jam bërë e pasur! Kam kuptuar se të lumtur më bën edhe fjala, edhe një kohë e bukur, edhe një kafe e mirë, zemrën e kam plot, nuk më zbrazet kurrë nëse të jap edhe ty nga vetja, kam kuptuar se në thelb jam e përbërë vetëm prej dashurie, dhe atë kam më të shtrenjtën! Lumturia është në ajër! Shpesh herë e kam gjëmuar si një fëmijë që i shkon pas një fluture, herë të tjera e kam kërkuar të bëhet e imja doemos, por në formën më të bukur në botë, kam mësuar se nëse doza e buzëqeshjes bëhesh vetë si pikënisje, atëherë cdo gjë përreth do

Ti je alkool për venat e mia! Të shoh dhe tundohem! Vështirë të të rezistoj, je aq i lakuar në qelqin që përfaqëson sa natyrshëm ndjej etje. Je gotë e parë, si ftesë për një natë të gjatë... Këmbë zbathur, dorë për dore dhe një puthje fund shëtitje! Ti je dehja ime e orës së vonë të natës, kur je në gjëndje kllapie, midis gjumi e zgjimi, midis nate, midis heshtje, ti bëhesh gllënjka ime në fundin e shishes! Dua të di a përbëj lumturi njësoj si ti je për mua, të di a dehesh ti në krahun tim njësoj si bie unë në shikimin tënd. Ti ma trullos qënien, më bën të të dua prap, njësoj si cikël i akrepave të orës, që përsëritën e nuk lodhen me njëra tjetrën, si  cdo e hënë që rikthehet, si cdo e shtunë ekzaltimi, ti më rikthen cdo ditë në një botë ku më pushon shpirti në re të bardha pambuku... Nuk e di ku është fundi  e kur do të ndaloj, di vetëm që ti ma elektrizon mëndjen. Ke provuar ndonjëherë të të prekin në pikën tënde më të dobët dhe aty të thuash e ulërasësh në djall të gj