...gjithcka që unë s'kisha menduar kurrë!

Ti pohoje se nuk do ndryshoje kurrë por ti ndryshove tërësisht jetën time! Ti i dhe emër cmendurive të mia të fjetura diku, ti më zgjon vonë, si ditë e dielë me shi... Ti je i vetmi pritës në aeroportin e mbërritjes time, sepse ti nuk je nisja, je destinacioni im final, je përqafimi përlotës, je një mall që shuhet në këtë moment...

Me ty rrezohen dhe bien poshtë të gjitha ligjet e natyrës, me ty shemben të gjithë mendimet ngatërrestare në pyllin e mëndjen time, me ty në agim e deri në muzg... Nuk e di si e njohin të tjerët lumturinë, se disa thonë që është një cast, një minutë a një përqafim, kurse unë, mëndje mbrapshta e njoh në kohë atë, se fundja cvlerë ka po zgjati aq pak, jam shpirt pangopur e në thelb venat më rrahin vetëm impulse të forta prej zemrës, do të vdisja po të mos ishte në këtë formë e gjithë qënia jote tek unë, do isha larguar pa mbërritur ende...

Kanë shkruar e kanë folur kaq shumë, sa ndihem e pafrymë për ti dhënë emër tjetër ... Por njoh një zotim, që me shpirt e them, ti përbën gjithcka mban emrin lumturi dhe je zemra ku gjen vend një zemër si e imja… Nuk të ndahem më! As sytë nuk i heq më prej teje. Je një pamje që dua ta shoh cdo ditë, je piktura soditëse që dua të jetë e vrarur në murin e një shpirti si i imi…

Natyra është mësuar me stuhi, kurse unë jam e valëve të buta, ato që as nuk ndjehen, jam një liqen i paqtë, që vec pritës të ëmbël si ty ka…

A të kam thënë ndonjëherë se unë kam qënë një ëndërrimtare e keqe? Po po, nga ato që ëndrrat zhubër i bënte sirtareve, derisa mbusheshin plot e më duhej t’i zbrazja për ti plotësuar dhe njëherë? Të kam thënë se gjithë lëmshet e jetës i kam thurur vetë më këto duar? Të kam thënë ende se ti je gjithcka që unë skisha menduar kurrë?

Nuk po të rrëfehem, vetëm kam zgjatur duart e akullta për t’u ngrohur tek ty, nuk po bëj të sinqertën për të të vjedhur zemrën, jam e gjitha në ty sic je ti tek unë…Ti pohoje se nuk do ndryshoje kurrë, por ti ndryshove tërësisht jetën time!

…ti përbën gjithcka mban emrin lumturi dhe je zemra ku gjen vend një zemër si e imja, ti je gjithcka që unë nuk e kisha menduar kurrë!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog