Desantila

Ti më ke lënë një varg diamantësh, nga ata të fundit të detit, më ke lënë të gjithë grimcat e lumturisë që të mbushin zemrën! Ti je njeri që njëherë në jetë vjen! Dhe unë nuk jam përpjekur për asnjë moment të të harroj. Je i vetmi kujtim që do t’i rikthehesha ta shfletoj kur jam e lumtur, kur më shpërthen zemra nga emocioni, në adrenalinën më të fortë, pikërisht aty do të doja të të shihja… Doja t’i jepja vetes edhe njëherë  pamjen e të qënurit e dobët përballë asaj që është e fortë, ndjesisë! Të strukesha syve që e di se do të më bënin të ndihesha si atëherë. Unë doja të isha dhe njëherë dikur, por kësaj rradhë e tashmja nuk m’i lëshonte duart… Është një luftë e ëmbël ndërmjet asaj që jam dhe dua të jem! Unë isha e lumtur, unë jam e lumtur! Isha e lumtur në gjithësinë e asaj që ti me zemër dije të jepje. Isha mësuar me të qënurit një njeri veshur me emocione të forta. Ti ishe pjesa ime më e mirë. Ti ishe më i miri i ditëve të mia. Një lëmsh i bukur që nuk do të doja të merrte

Më thanë se ti po prisje dikë… Cudi në fakt se si gjithmonë është dikush që pret dikë… Një fëmijë pret të luajë atje jashtë, një vajzë më tej pret të dashurin e saj, një nënë pret nipin të vijë, ti po pret atë… Më thanë se ajo është gjithcka që unë nuk jam! Unë nuk jam e ndrojtur, nuk kam frikë të të njoh edhe përtej asaj që ti dukesh, unë nuk jam perfekte, nuk kam veshur kurrë ngjyrat e idealizmit, nuk flas për ty, e nuk kam rreshtur kurrë së njohuri veten, nuk kam hequr dorë asnjëherë nga gjërat që ma cojnë zemrën peshë! Unë… Unë nuk jam ajo! Ajo nuk është unë! Më thanë se ajo është e butë, e thyeshme, të njeh pak e të do shumë! Është më pak e bukur dhe përpiqet të gjejë tek ty, copëza të miat që të kanë bërë të lumtur! E di që ajo më lexon e përpiqet që në cdo gërmë të formësojë pjesë të miat tek ty! Më thanë se i ke folur për mua! Si është të jesh unë në fjalët e tua?! Nuk e di nëse ajo ta rrotullon botën e të rikthen po prap në rrugën tënde! Nuk e di nëse i ke thënë se unë

Jemi të vegjël, por kemi një zemër të madhe! Dukemi të ashpër e shpeshherë edhe agresiv, por në shpirt jemi po ata që të shtrëngojmë dorën fort nëse ke nevojë për ne! Ne jemi të këqinjtë e vetes, sa e sa herë i bëjmë dëm e prap ajo na fal, sa herë e kemi tradhëtuar, prap ajo na ka pritur. Ja duam të bukurën ne, domosdo! E duam Tiranën, e themi njëzërazi se është kryeqyteti zemrës, gjithë ngjyrat e jetës i mban ajo, e duam gjithë bregdetin e jugut, atë nuk e ndajmë kurrë nga gjërat për të cilat krenohemi, perla e turizmit shqiptar, riviera më e bukur për ne, i duam alpet e veriut, mahnitemi e nuk e besojmë ende se si kjo mrekulli ndodhet në të voglin vënd tonin, madje e shprehim fort se: cfarë kanë vëndet e tjera më shumë se ne… Ja duam muzikën! Vallet! Xhubletën e xhamadanin! Tupanin e dajren, gajden e fyellin! Jemi koncerti më i bukur në botë nëse i bëjmë të gjitha bashkë! Foleja më e ngrohtë e camërisë, festa më e bukur e labërisë, i gjithë ajri i malësisë, na bën të të duam

Dallova një buqetë tulipanësh mbi tryezë e nisa të qaj e të qesh! E dija që në letrën lejla përbri do ishin gjurmët e tua… “Unë nuk di të dua si ti, jam i padurueshëm, shpesh herë e humbas qetësinë, e herë të tjera vesh në fytyrë heshtjen e inatit. Por ti, ti je e cmëndur! Ti je uragani i jetës së cdokujt, ti bën pluhur në sipërfaqe të ditëve të mia, ti i vizaton të kuqen sipër një pikture të një fëmijë, qesh me shpirt në biseda të akullta… Ti je bileta më e shpeshtë e fluturimeve të mia! Je udhëtimi që mezi e pres, je valixhja e minutës së fundit, dëshira për diell, muzika e natës time, je alkooli i dehjes së verës! Je dëshira për t’u rikthyer një orë e më parë tek ti, je padurimi, je britma, ulërima, ti je gjithë jetët e një bote, krrusur aty në shpirtin tënd! Nuk jam një njeri perfekt, nuk di të bëj ëndrra realitet, as yjeve nuk ju vë emra. Nuk di të dua sic bën ti, as nuk dua ta provoj, frika ime më e madhe është të jem perfekt si ti! Sepse ti realisht je e frikshme.

Të lutem mos qaj… Unë të dua fort, të kam të shtrenjtë! Edhe ty, edhe ty, edhe ty, të gjithëve! Kam zgjedhur shpesh herë të rri e t’i them vetes në heshtje që unë mund t’i bëj të gjitha, mund të dua edhe për dy, mund t’ja dal edhe vetëm, se ëndrrat po nuk i ngacmove për t’i zgjuar, nuk bëhen kurrë të tuat! E në gjithë këtë timen botë, që prej së jashtmi më pëlqente fort, kur u ndesha me pasqyrën, nuk më pëlqeu përballja me veten! E di, kam ikur edhe herë të tjera, po prap e kam gjetur rrugën për t’u kthyer tek ti. Unë u vesha me jetën tënde, duke harruar timen, unë jetova me rrobat e tua, duke zhveshur dëshirat e mia, e në pasyqrë ndjeva që gjithë shpirtin e kisha strehuar në kraharorin tënd për disa kohë, duke veshur cdo ditë shumë pak nga vetja, atë “pak” që sot u bë arsyeja e madhe e hapave të mi larg teje. Sot po të lë… Dua të të lë jo sepse më ke lënduar, po sepse po kërkoj akoma veten, të gjitha ato që t’i kam zgjatur me duar e ti përherë krahë-hapur i ke mirëpr

Merr një copë letër e shkruaj... Nuk do t’i quaj si premtime, sinqerisht. Po sjell dicka për të pirë. Verë të bardhë dhe cokollatë të zezë, si thua?! Gëzuar! Tani shkruaj: “Jam me ty, edhe të jem me ty dua! Nga sot, mendoj ndryshe. Jo se më dhëmb kjo gjë, po se si ma ke përpirë mëndjen vetëm ti e di, mos ma thuaj, ska gjë, ta dua misterin e tërheqjes që më ke veshur, krejt mëndafsh për mbrëmje të freskëta.Jam me ty, edhe atëherë e kam ditur se ku dua të jem! Jo krejt ty, po në mendim, e dija fort mirë se si ty do ish veshur me cdo detaj gjithckaja që më flinte në kornizë perfekte. Vetëm për t'a varur në mur më paska ngelur. Jam me ty, jam me ty! Si puzzle m'u formësua imazhi prej asaj ore ku me akrepa të njëjtë u gjendëm krejt padashje në të njëjtin ajër. E mendoj e them: nuk është rastësi! Jam me ty, me ty dua te jem!” Kaq dua të dëgjoj... Tani grise letrën, kjo është ajo cfarë njerëzit duan të lexojnë zemër, unë jo! Unë dua të të dëgjoj të më thuash se të rr

Nuk e di pse por ama e dija, e kjo më gjeti të përgatitur. Përherë më thoje, ti e ke edhe mendimin me datë skadence… Dhe unë që qeshja… E dija tekstualisht se si në momente të caktuara do të reagoje, ndaj nuk më duket cudi largimi yt, përkundrazi, shumë je vonuar! Ka shumë gjëra që doja të t’i thoja pa ikur ti, por kam gjetur formën e duhur që ti të më dëgjosh pa patur nevojë të flas. Mban mënd si u njohëm?! Unë vdisja të të ngacmoja, ti ishe aq provokues në cdo fjali sa më dukej se nga momenti në moment do të të hidhesha me duart në fyt. Po ende pa mbaruar unë këtë skenar në kokë, ti ma ktheje situatën, aq, me një shikim, e kështu mes grindjesh e të qeshurash, u gjendëm duke folur për pushime të përbashkëta, për faturat në zarf poshtë derës, për drekat familjare, për pagëzimet e dikujt… Tmerr! Po c’deshëm që ecëm kaq shpejt, ishim mirë kur ishim më pak, cna u desh gjithë ky afrim? Isha më mirë kur mezi prisja një sms tëndin, akoma më mirë kur drekat dhe darkat ishin t

Cma lodhe mendimin duke të të ndjekur, je kaq i paparashikueshem sa më duhet të jem 5 hapa para teje! Dëshira është gjysëm jetë, indiferenca është gjysëm vdekje! M'u deshën 3 minuta të formuloja këtë fjali, vetëm pasi kam kuptuar se sa me konsumon e gjithë qënia jote! Po sa me qejf e kam këtë gjë, se ke idenë… E di cfarë dua unë?  Vetëm një puthje, për të mbajtur ëndrrën gjallë, vetëm kaq, për të ndërtuar në fantazinë time atë që deri dje më dukej e pamundur! Fytyra jote merr një pamje të bukur, një buzëqeshje me cep buze, sa i parezistueshëm je! Kur të jem vetëm, do i lëshohem totalisht fantazisë time, si piktori e hedh penelin shkujdesur kur fillon të lërë gjurmë në telajo, aty jam një artiste e vërtetë, një regjizore, një njeri jonormal bëhem, skena është përherë e njëjta: unë po prap pas teje, ti si përherë në indiferencën tënde! Më lër të lumturohem për pak…do të shohësh se si do të lë shenjën e zemrës aty! Ndoshta do pendohem sapo të ke

Mirëmëngjes, si je? Më ka marrë malli për ty… Mos m’i quaj të gjitha ato që t’i kam thënë, të kam gënjyer. Mos m’a beso edhe të fundit fjalë, e kam nxjerrë prej dëshpërimit . Mos ik, unë të dua mbrapsht! Dua të të shoh, më kënaq prania jote, si nuk kam forcë të bëj të njëjtën gjë si  ti?! Kthehu, do të kujdesem për ty ndryshe… Të premtoj, ti e di që nuk t’i them kurrë këto! Ngaqë unë nuk di si falet,po t’a kërkoj ty! Ti e bën përherë… sa i mirë je! Jam ndrequr, besomë, nuk bëj më si dikur,  nuk do të të dua aq fort, do të të dua më pak, do të heq dorë nga përkujdesja e tepërt, do të shkruaj më rrallë, nuk do të të telefonoj, nuk do të t’i kujtoj përvjetoret, as nuk do të lodh duke të kërkuar të qëndrosh me mua… Më fal që të kam dhënë nga vetja ato që ti nuk i mban, të kam ngarkuar tepër, që të kam pritur kur ti nuk ishe, të kam vënë në sikletin që ti nuk e përballon, më fal që e kam fshehur dhimbjen time me një buzëqeshje  përballë fytyrës tëndë, më fal se ti nuk je dot i

Sapo kam hedhur vellon e bardhë mbi krye… Në mjekër më mblidhen gjithë kujtimet, dergjet një shpirt bosh pa ty! Ndaloj e me sytë lart një pyetje kaloj poshtë: cfarë janë fjalët nëse nuk thuhen? Më jep një shenjë të vogël që ti je thjesht aty… Kam dëshiruar të jem ajo që ti përjetë ke dashur, ëndrrat e të cilës flisnin gjuhën tënde, duart e të cilës putheshin cdo mëngjes. Sot mbaj shtrënguar në dorë buqetë lulesh, të bardha, si shpirti yt, atë e dua ta kem afër gjithmonë… Kthej kokën pas e përplasem me rrezet e diellit, dua të të them që cdo e dielë më kujton ty, mëngjesi dhe lulet e freskëta që ti ulja në prehër… kujtoj se që vitin që ti më le, unë nuk kam festuar kurrë ditëlindje, nuk kam shuar asnjëherë qirinj dëshirash në tortë, nuk më mblidheshin duart në përqafimin tënd, unë nuk isha më njësoj pa ty, unë nuk jam njësoj as tani. Më shohin e mendojnë së jam e thyeshme prej kristali si rrëzëllima e vellos që kam të lëshuar mbi supe… unë jam aq e fortë, e kam zemrën

Kam mall të jem një vajzë e vogël si dikur, të zhgarravitem me buzëkuqët e sime mëje, t’ja vesh këpucët e të mërzitem kur ajo nuk më lë të mbaj edhe fustanet e saj. Kam mall të jem e vogël e të bëj pyetje naive, t’i shtrëngoj dorën tim eti e të pohoj se “ai i di të gjitha”. Kam mall për veten fëmijë, ku zgjedhja e fustaneve të kukullës bëhej motiv dite, ndërsa sot më duhet t’i jap motiv fustaneve për t’ja veshur ditës… E urrej faktin se si nuk i besova kurrë të rriturve kur më thoshin se do të më marrë malli për këto ditë e do t’i kujtoj gjithmonë, se sa të thjeshta ishin gjërat e përherë të kishe dikë që kujdesej për ty! Nxitoja të rritesha, të bëja gabime, të pendohesha, nxitoja t’i ikja vetes! Dua të rikthehem dhe njëherë në bankën e klasës së gjashtë, të përjetoj dhe njëherë të voglat emocione për djalin që të gjitha pëlqenim, të mos më zërë gjumi për një provim të nesërm e të ankohem se “gjithë hallet  e botës” duhet t’i kaloj unë… Kam mall për veten fëmijë…. Sesi