Ne dimë të të duam!

Jemi të vegjël, por kemi një zemër të madhe! Dukemi të ashpër e shpeshherë edhe agresiv, por në shpirt jemi po ata që të shtrëngojmë dorën fort nëse ke nevojë për ne!

Ne jemi të këqinjtë e vetes, sa e sa herë i bëjmë dëm e prap ajo na fal, sa herë e kemi tradhëtuar, prap ajo na ka pritur. Ja duam të bukurën ne, domosdo!

E duam Tiranën, e themi njëzërazi se është kryeqyteti zemrës, gjithë ngjyrat e jetës i mban ajo, e duam gjithë bregdetin e jugut, atë nuk e ndajmë kurrë nga gjërat për të cilat krenohemi, perla e turizmit shqiptar, riviera më e bukur për ne, i duam alpet e veriut, mahnitemi e nuk e besojmë ende se si kjo mrekulli ndodhet në të voglin vënd tonin, madje e shprehim fort se: cfarë kanë vëndet e tjera më shumë se ne…

Ja duam muzikën! Vallet! Xhubletën e xhamadanin! Tupanin e dajren, gajden e fyellin! Jemi koncerti më i bukur në botë nëse i bëjmë të gjitha bashkë! Foleja më e ngrohtë e camërisë, festa më e bukur e labërisë, i gjithë ajri i malësisë, na bën të të duam ty!

Kudo që ti shkon, ne jemi me ty! Ne jemi me ty edhe kur ti këndon, edhe në një film, edhe në pikturë, në konkurse, mbajmë frymën për ty, ti je ne, ne jemi ti, të kemi ndjerë edhe më të voglën drithërimë frike në prag dështimesh, jemi bërë të këqinj me humbjet e tua, të kemi sharë, të kemi ulur, e ti prap na ke dashur. Nuk e kemi kuptuar se herë herë, ti ke luftuar me shpirt e ne prej shpirti të kemi thënë 1000 fjalë!

Por më beso,

Ne dimë të duam, ne dimë të të jemi afër dhe të të tregojmë se kur jemi bashkë, jemi më të fortë, jemi të veshur me mburojën e asaj që na bën më të bashkuar se kurrë, dashurisë për ty!

Ne kështu e kemi dashurinë, agresive, të fortë, të dhimbshme, e kemi prej shpirti… jemi të dobët e të fortë me ty! Me gjithcka kemi, jemi me ty, me një zemër të madhe, në të voglin shtet tonin, u bëmë një për ty, të ndoqëm nga pas, u veshëm si ti, edhe të zhgënjyer, nuk ta hoqëm kurrë fanellën, sepse në atë shtrëngim duarsh, të dhamë me zemër shpresën për të të thënë, ne prap jemi me ty, të bashkuar jemi më të fortë!

Faleminderit që me fluturimin tënd, e valëvite flamurin për fitore!

Faleminderit për emocionin, adrenalinën!

Në djall me gjithë “besën”, atë e shpikën tradhtarët! Pavarësisht të gjithave, ne dimë të të duam, bashkë e treguam!

Desantila

Comments

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të dëgjuesit. Nj

Bisedë këmbëzbathur…

Ulur në bregun e një gjiri që me siguri një emër duhet ta ketë, mbështillem me veten dhe mendoj se si koha e humbet reputacionin në një gjendje të tillë. Gjysëm diell, erë e lehtë, hije e rënë në shkëmb, një pullë e këmishës mbërthyer, këmbëzbathur! Rrëkëllej një gotë, bashkë me mendimet që më ngacmojnë me praninë e tepruar të tyre edhe pse përpiqem ti hutoj. Mendimet nuk i binden më urdhrave! Dorëzohem. Me dëshirën për të hequr qafe "gjërat" e panevojshme sa më shpejt të jetë e mundur, guxoj ti bëj dhuratë në xhepat e të tjerëve elementët e ndërgjegjes. Sa lehtë do ndihesha nëse nuk do të peshonin cdo ditë në mua. Jam në një botë që nuk sheh së jashtmi por është e brendshme, që merr formë nga mendimi i cili nuk kumbon, por përhapet si valë në vetvete. Qënia ime bart ankth si torbë e marrë në piknik. E lëshoj. Një moment paqeje që nuk luftoj me fjalët, një ritëm i heshtur i përkundur me zhurmën e valës së detit që më mbërriti deri tek gishtërinjtë. I vetmi film me ngjyra

Të të kem edhe njëherë më shume se kaq…

Ne kemi më shumë brenda vetes sesa ajo që japim, e ruajmë si më të fortën armë, si më të cmuarën vlerë, e ruajmë veten për ditët ku do të na duhet të vihemi në provë. Kur jeta na ul me këmbë në tokë e na merr në pyetje, na vendos përballë një ndjesie që në vetvete është pasqyrë të cilën kemi refuzuar ta shohim… Atëherë ne zhvishemi! Heqim dorë nga të qënurit të paralizuar dhe mbajmë në shpatull forcën e të qënurit pikërisht ne! Zgjedhim të marrim edhe shije te hidhur, provojmë lot, ndjejmë zemërim, trishtim, mblidhemi grusht në guackën e errët për aq sa na duhet e prapë brenda vetes e gjejmë rrënjën dhe dritën. Ka një magji në padijen se c'do na ndodhë më pas dhe më e bukura qëndron te forca për të mos patur me vete frikën të provosh përsëri. Të duash, të dish të duash, të duash edhe pa ditur e të jesh e plotë aty, të prekesh të gjitha, mjafton të të bëjnë të lumtur. Ne njohim veten tonë më të bukur vetëm kur jemi të aftë të duam, të ngjashme me zotërimin e gjithë botës në shpirt.

Desantila

Search This Blog