Për një moment hic gjithcka ke veshur, frikën, drojen, turpin, gënjeshtrën e gjithcka tjetër që vetë natyra ta imponon. Njëherë dil përballë vetes ashtu sic di ti, pa mirësjelljen e detyruar, pa ngushtime që të detyrojnë të shtiresh, pa asnjë formë të shtyrë, qëndro i dlirë, ashtu si një dush i ngrohtë pas një dite të lodhshme, si një breg deti i zbutur pa asnjë dallgë, si qiell i pastër në një ditë maji! Sa të pafajshëm e ndjen veten në atë cast? Sa të pastër e ke ndërgjegjen? Sepse ka vetëm një histori të vërtetë mbi gjithcka, është ajo nën lëkurë. Ka ditë kur kam nevojë të rri nën shi, të ndjej peshën e cdo pike shiu që me shkund pak nga pak cdo mendim deri në këputje, kam nevojë të lodhem nga pikëpyetjet e në fund të cliroj trupin nga ajo ngarkesë, por më shumë se një proces të tillë, ndjej se nevojën e vërtetë e kam tek përfundimi i kësaj faze... përballja me veten! Në një pikë të gjithë pajtohemi njësoj, cdo ditë mbyllim një sy dhe një vesh kundrejt kujtdo, n