Zhvishu përballë vetes...

Për një moment hic gjithcka ke veshur, frikën, drojen, turpin, gënjeshtrën e gjithcka tjetër që vetë natyra ta imponon. Njëherë dil përballë vetes ashtu sic di ti, pa mirësjelljen e detyruar, pa ngushtime që të detyrojnë të shtiresh, pa asnjë formë të shtyrë, qëndro i dlirë, ashtu si një dush i ngrohtë pas një dite të lodhshme, si një breg deti i zbutur pa asnjë dallgë, si qiell i pastër në një ditë maji!

Sa të pafajshëm e ndjen veten në atë cast? Sa të pastër e ke ndërgjegjen? Sepse ka vetëm një histori të vërtetë mbi gjithcka, është ajo nën lëkurë.

Ka ditë kur kam nevojë të rri nën shi, të ndjej peshën e cdo pike shiu që me shkund pak nga pak cdo mendim deri në këputje, kam nevojë të lodhem nga pikëpyetjet e në fund të cliroj trupin nga ajo ngarkesë, por më shumë se një proces të tillë, ndjej se nevojën e vërtetë e kam tek përfundimi i kësaj faze... përballja me veten!

Në një pikë të gjithë pajtohemi njësoj, cdo ditë mbyllim një sy dhe një vesh kundrejt kujtdo, ndonjëherë edhe ndaj gjërave që dashur padashur bëjmë vetë. Jemi lodhur nga zgjedhjet e përkohshme për të qënë komod me veten duke lënë të tjerët të na vendosin në pozita të tilla. Disa gjëra duhet të jenë të shëndetshme për egon e njeriut, duke evituar përballjen me njerëz që të detyrojnë të tjetërsosh vetë sjelljen tënde.

Kam dashur shpesh herë t’a përqëndroj vëmëndjen tek nevojat e mia personale, që janë vetëm në funksionin tim dhe të qetësisë time shpirtërore sepse në fund të ditës ajo cfarë ka më shumë vlerë është jeta ime dhe uni im, është kushdo që më bën te ndihem vetvetja dhe që më lejon të jem gjithcka që unë dua, është kushdo që më bën të jem e lumtur dhe falenderuese.

Ndaj për këdo që do të të gjendet udhës tënde, me ritmin e melodisë së sjelljes përpiqu të njohësh vetëm dicka: a janë në harmoni me valsin e jetës që ti gëzon?

Nëse po, ftoji në vallëzim!

Jeta është e jotja...

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog