Ka caste kur njeriu dëshiron vetëm edhe një herë. Jo një jetë tjetër, jo një mrekulli të madhe, por një herë të vetme, një sekondë më shumë, një mundësi të vogël që duket e parëndësishme në dukje, por që për të është gjithcka.
Edhe një herë të zgjohesh në mëngjes pa ngut, duke dëgjuar
zhurmën e qetë të një dite që ende nuk ka filluar. Ajri i parë që mbush
mushkëritë s’është thjesht frymë, por kujtim i gjallë i gjithë asaj që ka
humbur dhe i gjithçkaje që ende pret të ndodhë.
Edhe një herë të shohë dikë në sy, pa maska, pa fjalë të
tepërta, pa frikë se koha do t’ia marrë. Një shikim që nuk ka nevojë për
shpjegime, sepse kuptohet në heshtje.
Edhe një herë të ndjejë aromën e kafes së freskët, ose erën
e shiut në rrugët bosh. Këto gjëra të vogla, që në ngut e lodhje harrohen, janë
ato që kthehen në pasuri të pamatshme kur njeriu kupton se koha nuk i jep
pafund.
Edhe një herë të qeshë me shpirt, ashtu sic qeshin fëmijët,
pa menduar për çfarë do të thotë bota, pa ndjerë peshën e barrës që koha mbledh
mbi supe.
Edhe një herë të ulet me ata që nuk janë më, qoftë edhe në
një tryezë imagjinare, dhe të thotë atë fjalë që nuk u tha kurrë, të dëgjojë
një këshillë që nuk u dëgjua në kohë, ose të prekë atë dorë që humbi.
Edhe një herë të shikojë veten në pasqyrë jo me sytë kritikë
që matin rrudhat, plagët apo dështimet, por me sytë e një shpirti që ka
luftuar, ka gabuar, ka dashur dhe ka mbijetuar. Sepse aty qëndron e vërteta e
secilit prej nesh.
Dhe pastaj vjen pyetja e madhe: cfarë do të bësh me këtë
“edhe një herë” që koha të fal? Do ta humbësh në rrëmujë, apo do ta shndërrosh
në kujtim të paharrueshëm?
Ndoshta jeta nuk na jep gjithmonë mundësi të pafundme.
Ndoshta nuk kemi kontroll mbi gjithcka që humbet. Por ndoshta, në mënyrë
misterioze, jeta gjithmonë na jep një shans të vogël për të filluar nga e para,
për të shprehur, për të falur, për të dashur. Dhe ai shans quhet thjesht: edhe
një herë.
Comments
Post a Comment