Thuhet se diku, në një vend që nuk gjendet në asnjë hartë, ka njerëz që jetojnë ndryshe. Ata nuk ecin me ngut, nuk rendin pas kohës, nuk mbajnë në zemër pesha që nuk janë të tyret. Ata zgjedhin të jetojnë si në përralla, jo për të shpëtuar nga realiteti, por për ta ndriçuar atë nga brenda.
Në atë botë, mëngjeset nuk nisin me alarm, por me një rreze që përkëdhel qepallat. Çdo ditë është një faqe e bardhë ku nuk shkruhen detyra, por ngjyra dhe sytë e njerëzve nuk janë për të gjykuar, por për të parë thellë, atje ku fillon drita.
Në këtë përrallë që duket si ëndërr apo ëndërr që duket si jetë nuk ka udhë të qarta, por ka një ndjesi që të çon gjithmonë aty ku duhet. Është zëri i butë i zemrës që të thotë “ndalu këtu, këtu je mirë”. Dhe kur ndalesh, gjithçka merr kuptim edhe gjethet që bien kanë histori, edhe erërat që fryjnë mbajnë fjalë që askush nuk i ka thënë ende.
Njerëzit atje nuk janë të përkryer, por janë të vërtetë. Ata dinë të qeshin me lot, dhe të qajnë pa turp. E dinë që jeta nuk është për t’u kuptuar gjithmonë por për t’u ndjerë, si një melodi që të shkon drejt shpirtit pa kaluar nga mendja.
Fjalët nuk thuhen kot. Ato janë si farat çfarë thuhet, mbin diku. Prandaj, në vend që të thonë “jam mirë” për të kaluar radhën, thonë: “Jam këtu. Po jetoj. Po ndjej.” Dhe kjo mjafton.
Ndonjëherë ecin zbathur, vetëm për të kujtuar tokën. Ndonjëherë heshtin për të dëgjuar zërin e vetes që shpesh humbet mes zhurmave. Dhe kur shohin qiellin, nuk pyesin për motin por për veten: “Ku jam sot? Në cilën faqe të jetës sime?”
Nuk ka fund kjo përrallë sepse ajo nuk mbaron kur mbyllet një ditë, por fillon sa herë hapim sytë me praninë e asaj që kemi harruar, çudia e të qenit gjallë.
Aty, çdo kafshatë është falënderim. Çdo prekje është poezi. Dhe çdo frymë është një thirrje që të kujton: kjo nuk është thjesht një jetë është një magji që pret të lexohet siç lexohet një libër dashurie në gjuhën e shpirtit.
Mos kërko ta shpjegosh këtë botë. Thjesht hyr në të. Ec me kujdes, si mbi yje. Sepse çdo hap që bën, i shton një fjalë të re kësaj përralle. Dhe ti, pa e ditur, bëhesh pjesë e saj si një kapitull që përtej kohës e ndjesive mban emrin tënd.
Comments
Post a Comment