E shumta një puthje!

Cma lodhe mendimin duke të të ndjekur, je kaq i paparashikueshem sa më duhet të jem 5 hapa para teje! Dëshira është gjysëm jetë, indiferenca është gjysëm vdekje!

M'u deshën 3 minuta të formuloja këtë fjali, vetëm pasi kam kuptuar se sa me konsumon e gjithë qënia jote! Po sa me qejf e kam këtë gjë, se ke idenë…

E di cfarë dua unë?

Vetëm një puthje, për të mbajtur ëndrrën gjallë, vetëm kaq, për të ndërtuar në fantazinë time atë që deri dje më dukej e pamundur! Fytyra jote merr një pamje të bukur, një buzëqeshje me cep buze, sa i parezistueshëm je! Kur të jem vetëm, do i lëshohem totalisht fantazisë time, si piktori e hedh penelin shkujdesur kur fillon të lërë gjurmë në telajo, aty jam një artiste e vërtetë, një regjizore, një njeri jonormal bëhem, skena është përherë e njëjta: unë po prap pas teje, ti si përherë në indiferencën tënde!

Më lër të lumturohem për pak…do të shohësh se si do të lë shenjën e zemrës aty!

Ndoshta do pendohem sapo të kem ikur nga aty… por e di cfarë, më mirë le të jetë, kanë shkruar kujtime edhe të tjerë para nesh, cdo ndodhë po e hodhem dhe ne një të tillë kaligrafi unike. Unike është, më beso, unë kam kaq shumë dëshirë brënda saj sa mund të mbush një dhomë plot me ajër zemre! Për dreq do më duash cdo ditë, po unë të shumtën, vetëm një dua!

Nuk po them të duhemi, kurrsesi!

Unë do të dua të shkoj në teatër, në opera, të të puth në mesin e shumë njerëzve, do të të bëj surpriza,

po ti ske nevojë për këtë lloj oksigjeni në jetë!

Kjo është formë shkatërruese për ty, sepse aty për aty nuk do ta kuptosh, por pasi të kem ikur do të fillojë grindja brënda vetes... Do e kuptosh pse njerëzit cmënden, pse dashuria quhet shkatërruese, pse katastrofave u vënë emra njerëzish...

Unë nuk e dua të konsumohet puthja kështu, të rritet kaq shumë e të më fusë në grepin e saj, unë e dua sic di unë, si një kërcitje gotash për gëzuar, aq!

Unë jam e lirë në egërsinë time, po po totalisht, si një pikë uji bërë njish me oqeanin, krejt e lirë…

Nuk di asgjë për kufinjtë e nuk më pëlqen të respektoj zakone të kota që kanë mbetur aty vetëm për hir të kohës, koha për mua nuk është dicka për t’u luftuar kundër, është për t’u mbajtur përdore….

Të gjitha këto i thur në kokë ndërkohë që ti je në krahun tim e në sfond “bërtet” një këngë që ty nuk të pëlqen aspak: gjithcka e imja dashuron cdo gjë tënden!

Ora 8, dielli në rënie, e shumta një puthje, për të më mbajtur ëndrrën gjallë!

Desantila

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog