Skip to main content

E dashur e shkuar, të dua!

Ti më ke lënë një varg diamantësh, nga ata të fundit të detit, më ke lënë të gjithë grimcat e lumturisë që të mbushin zemrën! Ti je njeri që njëherë në jetë vjen! Dhe unë nuk jam përpjekur për asnjë moment të të harroj. Je i vetmi kujtim që do t’i rikthehesha ta shfletoj kur jam e lumtur, kur më shpërthen zemra nga emocioni, në adrenalinën më të fortë, pikërisht aty do të doja të të shihja…
Doja t’i jepja vetes edhe njëherë  pamjen e të qënurit e dobët përballë asaj që është e fortë, ndjesisë! Të strukesha syve që e di se do të më bënin të ndihesha si atëherë. Unë doja të isha dhe njëherë dikur, por kësaj rradhë e tashmja nuk m’i lëshonte duart…

Është një luftë e ëmbël ndërmjet asaj që jam dhe dua të jem! Unë isha e lumtur, unë jam e lumtur!
Isha e lumtur në gjithësinë e asaj që ti me zemër dije të jepje. Isha mësuar me të qënurit një njeri veshur me emocione të forta. Ti ishe pjesa ime më e mirë. Ti ishe më i miri i ditëve të mia. Një lëmsh i bukur që nuk do të doja të merrte formë! Ishte bukur ashtu, i veshur me tinguj, me netë pa gjumë, me rrugëtime, me një ngjyrë të fortë ëndrrash! Ti ishe vëndi im i lumtur, ora e pritjes më e padurueshme në botë, cdo dëshirë flinte në jastekun tënd! Përqafimi i gjithë sekreteve të një bote gjente një vend të sigurtë, tek ty! Kujtimi më bën të dobët…


Jam e lumtur, në ditët që njoh prej në zgjim e deri në mbrëmje, lehtë më shpëton një buzëqeshje kur dëgjoj se ka njerëz që ende flasin për ty. Kam mall të pohoj se ende të kam, por se di pse nuk trishtohem kur mbështës duart mbi fytyrë e në heshtje më kaplon një dëshirë të them se më ka mbetur një grep i varur në hapësirën tënde! Një mesazh në shishe hedhur gjetkë, për të lënë në detin tënd një varg fjalësh që në duart e dikujt do të thyhet e të lexohet!
Të kam thënë me qindra herë se sa herë më pyesnin se si e pikturoj lumturinë, me një laps të vizatoja ty përbri! Ti e ke bërë këtë botë më të bukur vetëm duke qënë pjesë e saj. Ti e ke bërë botën time të marrë formën e një njeriu më të mirë… Lumturia e ndryshon njeriun! Ajo nuk është dicka fizike, është vetëm shkëlqimi që merr njeriu në atë shikimin e syve!

E dashur e shkuar!
Të dua fort. Ti më ke dhënë atë histori për të cilën njerëzit do të ulërisnin prej gëzimi: “Të lumtur si ata…” Mua nuk më vjen keq që të kam humbur, nuk më vjen keq që ti mbete aty e unë nuk pata fuqinë të të merrja me vete edhe sot. Ti do të mbetesh gjithmonë “koha e gabuar e njerëzve të duhur.” E shkuar! Do të të dua gjithmonë, më vjen keq që nuk të ushqej dot cdo ditë por dua të dish se ke gjithë forcën time për të të mbajtur aty ku të takon, në një zemër të lumtur si e imja…
E dashur e shkuar, erdha të të shoh, doja t’i jepja vetes edhe njëherë  pamjen e të qënurit e dobët përballë asaj që është e fortë, ndjesisë!

Desantila


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more