E dashur e shkuar, të dua!

Ti më ke lënë një varg diamantësh, nga ata të fundit të detit, më ke lënë të gjithë grimcat e lumturisë që të mbushin zemrën! Ti je njeri që njëherë në jetë vjen! Dhe unë nuk jam përpjekur për asnjë moment të të harroj. Je i vetmi kujtim që do t’i rikthehesha ta shfletoj kur jam e lumtur, kur më shpërthen zemra nga emocioni, në adrenalinën më të fortë, pikërisht aty do të doja të të shihja…

Doja t’i jepja vetes edhe njëherë  pamjen e të qënurit e dobët përballë asaj që është e fortë, ndjesisë! Të strukesha syve që e di se do të më bënin të ndihesha si atëherë. Unë doja të isha dhe njëherë dikur, por kësaj rradhë e tashmja nuk m’i lëshonte duart…

Është një luftë e ëmbël ndërmjet asaj që jam dhe dua të jem! Unë isha e lumtur, unë jam e lumtur!

Isha e lumtur në gjithësinë e asaj që ti me zemër dije të jepje. Isha mësuar me të qënurit një njeri veshur me emocione të forta. Ti ishe pjesa ime më e mirë. Ti ishe më i miri i ditëve të mia. Një lëmsh i bukur që nuk do të doja të merrte formë! Ishte bukur ashtu, i veshur me tinguj, me netë pa gjumë, me rrugëtime, me një ngjyrë të fortë ëndrrash! Ti ishe vëndi im i lumtur, ora e pritjes më e padurueshme në botë, cdo dëshirë flinte në jastekun tënd! Përqafimi i gjithë sekreteve të një bote gjente një vend të sigurtë, tek ty! Kujtimi më bën të dobët…

Jam e lumtur, në ditët që njoh prej në zgjim e deri në mbrëmje, lehtë më shpëton një buzëqeshje kur dëgjoj se ka njerëz që ende flasin për ty. Kam mall të pohoj se ende të kam, por se di pse nuk trishtohem kur mbështës duart mbi fytyrë e në heshtje më kaplon një dëshirë të them se më ka mbetur një grep i varur në hapësirën tënde! Një mesazh në shishe hedhur gjetkë, për të lënë në detin tënd një varg fjalësh që në duart e dikujt do të thyhet e të lexohet!

Të kam thënë me qindra herë se sa herë më pyesnin se si e pikturoj lumturinë, me një laps të vizatoja ty përbri! Ti e ke bërë këtë botë më të bukur vetëm duke qënë pjesë e saj. Ti e ke bërë botën time të marrë formën e një njeriu më të mirë… Lumturia e ndryshon njeriun! Ajo nuk është dicka fizike, është vetëm shkëlqimi që merr njeriu në atë shikimin e syve!

E dashur e shkuar!

Të dua fort. Ti më ke dhënë atë histori për të cilën njerëzit do të ulërisnin prej gëzimi: “Të lumtur si ata…” Mua nuk më vjen keq që të kam humbur, nuk më vjen keq që ti mbete aty e unë nuk pata fuqinë të të merrja me vete edhe sot. Ti do të mbetesh gjithmonë “koha e gabuar e njerëzve të duhur.” E shkuar! Do të të dua gjithmonë, më vjen keq që nuk të ushqej dot cdo ditë por dua të dish se ke gjithë forcën time për të të mbajtur aty ku të takon, në një zemër të lumtur si e imja…

E dashur e shkuar, erdha të të shoh, doja t’i jepja vetes edhe njëherë  pamjen e të qënurit e dobët përballë asaj që është e fortë, ndjesisë!

Desantila