Më quaj të cmendur!

Nuk do pikturoja një të qeshur tjetër për të bërë hijshëm pamjen që ke përballë. Nuk mbaj mënd se cdo të thotë të mbash mëri as të shtrihesh natën vonë më shpirtin helm, nuk do thoja më shumë fjalë që në dëgjimin e dikujt të vijnë aq të vogla sa t'i shuaj një piklimë shiu!

Nuk do bëhesha e verbër para një buqete të kuqe që duarve hark u rri aq bukur, nuk do prisja të zbardhte për të ikur larg asaj që natën nuk m'a lë gjumin të vijë, do të shkoja larg, larg asaj që përbën ti!

Unë jam e përqafimeve të forta, jam e mallit, jam e zemrës si njeri! Jam e fjalëve të mëdha, atyre të vërtetave që kam fuqi ti shquaj e t'i mbaj, e ndjesive, atyre që ua njoh vendin ku i përket të rrijë!

Po, më quaj edhe të cmendur, sepse i bëj gjërat ashtu sic ti i ke frikë, ashtu sic ti më kërkon në cdo jetë tjetër! Nuk më vjen keq për ty, vetëm urrej faktin që kërkon të dish cdo gjë e si pak nga pak vdes ti prej lumturisë time, ajo e madhja që qesh me ty!

Nuk na i shpëtojnë puthjet dashurinë, jo! Nuk jam aq e vakët për të mos shkuar pa një zhurmë që të ta trondisë gjithë qënien! Nuk paguhen kështu zemrat e mëdha si e imja, në të vërtetë e në gënjeshtër, të hidhurat mbeten të tilla kur janë të fundit që provohen!

Në ishuj të vegjël nuk qëndrojnë dot shpirtra si i imi, nuk largohen pak nga pak anijet prej gjirit tënd të pajetë, jam kthina e prerë e largimit të hekurt, jam e jetëve të mëdha, e gërmave gdhendur mureve të betonuara në ndërtesa të shenjta, jam heshtja e tre pikave të fundit të një fjalie...

Të pezmatoj shpirtin në atë sekuencë që të vesh në ankth, mos më provo të lutem, nuk jam e gjërave të vogla sic është zemra jote, mua syri më sheh tej grisë e tëj cdo veshje që shiu i jep tokës!

Unë jam e dashurisë, jam e përqafimeve të forta, shtrëngimeve zemër për zemër, jam e të vërtetës unë e nuk bëj kompromis të lirë për fjalë të vogla...

Jam e gërmave të forta, atyre që bërtasin e godasin më plumba lumturie që shpërthejnë drejt e në jetën tënde!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog