Më quaj të cmendur!

Nuk do pikturoja një të qeshur tjetër për të bërë hijshëm pamjen që ke përballë. Nuk mbaj mënd se cdo të thotë të mbash mëri as të shtrihesh natën vonë më shpirtin helm, nuk do thoja më shumë fjalë që në dëgjimin e dikujt të vijnë aq të vogla sa t'i shuaj një piklimë shiu!

Nuk do bëhesha e verbër para një buqete të kuqe që duarve hark u rri aq bukur, nuk do prisja të zbardhte për të ikur larg asaj që natën nuk m'a lë gjumin të vijë, do të shkoja larg, larg asaj që përbën ti!

Unë jam e përqafimeve të forta, jam e mallit, jam e zemrës si njeri! Jam e fjalëve të mëdha, atyre të vërtetave që kam fuqi ti shquaj e t'i mbaj, e ndjesive, atyre që ua njoh vendin ku i përket të rrijë!

Po, më quaj edhe të cmendur, sepse i bëj gjërat ashtu sic ti i ke frikë, ashtu sic ti më kërkon në cdo jetë tjetër! Nuk më vjen keq për ty, vetëm urrej faktin që kërkon të dish cdo gjë e si pak nga pak vdes ti prej lumturisë time, ajo e madhja që qesh me ty!

Nuk na i shpëtojnë puthjet dashurinë, jo! Nuk jam aq e vakët për të mos shkuar pa një zhurmë që të ta trondisë gjithë qënien! Nuk paguhen kështu zemrat e mëdha si e imja, në të vërtetë e në gënjeshtër, të hidhurat mbeten të tilla kur janë të fundit që provohen!

Në ishuj të vegjël nuk qëndrojnë dot shpirtra si i imi, nuk largohen pak nga pak anijet prej gjirit tënd të pajetë, jam kthina e prerë e largimit të hekurt, jam e jetëve të mëdha, e gërmave gdhendur mureve të betonuara në ndërtesa të shenjta, jam heshtja e tre pikave të fundit të një fjalie...

Të pezmatoj shpirtin në atë sekuencë që të vesh në ankth, mos më provo të lutem, nuk jam e gjërave të vogla sic është zemra jote, mua syri më sheh tej grisë e tëj cdo veshje që shiu i jep tokës!

Unë jam e dashurisë, jam e përqafimeve të forta, shtrëngimeve zemër për zemër, jam e të vërtetës unë e nuk bëj kompromis të lirë për fjalë të vogla...

Jam e gërmave të forta, atyre që bërtasin e  godasin më plumba lumturie që shpërthejnë drejt e në jetën tënde!