Në dimrin tim bën ende verë!

Gjatë kam menduar se mund të lexoja deri diku shpirtrat e njerëzve që më rrethojnë, po ja që paskam gabuar. Njeriu bart brenda vetes gjithë misteret e botës, po ku për dreq fiks këto thesare gjejnë të fshihen në thellësinë e njerëzve të mi.

Akullnajat dhe masat e ngurta të ftohtit i kam pasur frikë gjithnjë, njësoj më ka ndodhur edhe me njerëzit, atyre që kurrë nuk u qesh buza, i kam ikur me heshtjen olimpike të një zonjushe nordike bjonde...

Ja kam frikën njerëzve pa emocione, atyre hijeve dykëmbëshe që ekzistojnë dhe kaq, dhe për kaq pak bëjnë dëm... Atyre që në sy u flet e ulëret zilia, atyre të ligëve, të vegjëlve, që më mbledhin në grykë edhe ditën më të mirë!

Sa kushton t'u clirosh ju? Sa ditë me diell ju duhen për të shkrirë zemrën, sa zemra duhet të thyeni për të ndalur krisjen e fytyrës? Edhe sa herë të tjera me shpirtin tënd karbon do të ngjyesh gishta njerëzish, më thuaj a të vjen keq për veten?

Thellë ndjej ndonjëherë se jam e keqe, se ju gjykoj, e në fakt shumë herë kam tentuar të zbus të egrën që fle brenda jush po nuk kam mundur kurrë, me hijen e një njeriu të drunjtë nuk kam guxuar kurrë të ulem përballë një filxhani caji e të qesh prej shpirti. Ju m’a trembni orën, jam frikacake, po po, e denjë për ta thënë gojë-plot, të ligës i tutem fort!

Unë nuk kam guxuar kurrë të jem tjetërkush, e dua të vërtetën duke nisur nga mendimi më bazik e deri tek të idhtat që shumëkush nuk do të donte t’i dëgjonte, kam ulur kokën e jam larguar në momente kur vërtet është dashur t’a bëj, jam tretur shpirtërisht kur kam njohur zemra boshe, jam bërë fobike ndaj syve që nuk flasin asnjë gërmë, kam përjetuar ndjesi që i urrej, të jesh tepër…

Të duash është tepër në një botë si e jotja, në timen vlen ende mishërimi i të vjetrës në botën e këtushme, këtë të sotmen, që një njeriu të ngurtë e të ftohtë si ti, nuk ja bart dot zemra…

Më fal, por, qënkam gabuar, në këtë dimrin tim bën ende verë…

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog