...erdha, për herë të fundit!

Ndezur gjithë dritat e rrugës dhe heshtja ka kapluar qytetin...Vetëm hapat e mi prishnin harmoninë e pamjes si prej pikture në trotuare londineze. Cdo ecje e bëj mekanike, sepse edhe symbyllur e njoh rrugën për tek ti!

Është dimër dhe bën aq ftohtë sa jam mbledhur grusht në pallton time, duart shtrënguar dhe mendja fluturimthi, këmbët tuten të bëjnë hapa pas, se për dreq të jetë për mua, nuk do guxoja të vija për tek ti!

Me një rrugë, nuk do të gjendesha drejt e në shpirtin tënd, as me një të lutur vetëm nuk do arrija të të bindja, ti më kishe thënë dikur, me një të gjuajtur nuk prihet druri... Ndaj dhe unë u nisa prap rrugës së pakrye, asaj që nuk njeh triumfe, asaj dështakës që ma bren shpirtin pak nga pak...

Atë që natyra e kishte veshur si humbje, unë e ktheva si forcë të dëshirës time për tju bindur asaj që fort doja.Sigurisht, po të duash me bindje, e gjithë natyra kthehet në funksionin tënd, besomë!

Në rrugicën pranë shtëpisë tënde, dritat ishin shuar, vetëm një macke sypoc dallohej lehtaz! Ndalova ecjen, edhe frymën bashkë me të... Nuk kisha nevojë të trokisja, ti po prisje aty, m'u lute të nxitoja të hyja brënda, dymëndjesh të vështroja ende, nuk isha mësuar t'u dilja kundër vendimeve që kisha marrë deri më sot, qëndroja një besnike e tyre, të gabuara qofshin të gjitha, për aq kohë sa kisha arritur në atë moment, nuk duhej të tërhiqesha...

Një moment le të jetë, e më pas dielli do të lindë prap, e prap do të vijë nata e të gjitha do heshtin bashkë me mua! Vendosa të qëndroj, me mëndjen aspak lëkundur, hoqa shallin, pallton, zhvesha bashkë me to edhe pengjet që mëndja m'i murmuriste rrugës. Tashmë kisha ardhur, do të jepja nga vetja edhe grahmat më të fundit të lumturisë, e më pas do të tretesha e do të rilindja përsëri...

Zura vendin tënd dhe në sy më shkëlqente rikthimi im në sytë e tu! Ti gëzoje për mua! Kisha ardhur pas një stuhie... Thonë se bëhet më i ëmbël ritakimi pas një zënke...

Nuk e kisha njohur të idhtën e saj asnjëherë, por të ëmblin rikthim e ndjeva në ajër...

Qëndrojmë për kaq, le të thyhet e gjitha sapo të zbardhë, isha betuar, vendime të tjera nuk do të merrja... Ti ishe rikthimi im i fundit...

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog