...të ruaj në kohë, në atë të dobtën zemër!

Zor se do të ketë njeri që do të dijë për ty!

Të kam fshehur thellë në vend të sigurtë... Dreqi e di sa me kthetra e mbroj hapësirën tënde, dreqi e di pse ende të ruaj kaq shumë!

Ishte koha kur njerëzit ende dinin të duheshin, kohë kur ende jetonte fjala, ishte kohë e gabuar thanë, për njerëzit e duhur...

Thuhej se rreth nesh kishte një shkëndijë që përfshinte këdo, ndoshta na gënjenin, jetëshkurtër qëlloi dhe magjia jonë. Po unë i ruaj edhe ata që na urryen, edhe ata që kurrë nuk thanë, të ngremë një dolli, i ruajta më fort ata, i ruajta edhe kur shpinën ua ktheve ti, sepse e dija që në një ditë si kjo, në rrugë do t'i shihja përsëri, e me krahët shtrënguar në të miat do t'jua zbusja dhe njëherë zemrën me dashuri, atë që u mungon, atë që mua edhe ty thellë brenda vetes, ua gërmonte shpirtin me zili.

Asnjë herë më shumë se sot, nuk të kisha ndjerë teksa bëje ecejake mëndjes sime, në cdo hap m'a trullos qënien, mi jep një dimension tjetër botës së gjallëve, më ngjan se vetvetiu filloj t'i dua njerëzit më shumë, sikur dua t'i vesh se sbën edhe ata me lumturinë time. Por unë të ruaj larg botës, larg të prekshmes, të ruaj në kohë, në atë të dobtën zemër!

Kur më thoje "jam i lumtur", do të doja t'i kapja fjalët si fluturat që më vijnë vizitore e ikin porsa u afrohem! Të gjitha mendimet e pashprehura m'i flisje ti...

Edhe sot, nuk kam mundur ti shkul jetët tona... Kot përpiqem ta bëj, ti je rrënjosur tashmë, me kohën edhe ti ndërton shtëpizën tënde në zbrazetirën time! Heshtja e mungesës tënde flet aq bukur në syrin tim, e dëgjoj fytyrë-qeshur, kurrë smë ka trembur ky mendim, më magjeps dhe nuk kam dashur t'i pres fjalën për asnjë moment!

Thërras dhe njëherë emrin tënd dhe koha lozonjare më thote, je peng e imja, më ke humbur...

Dy figura të vogla më kapërcejnë sysh, janë imazhi ynë, njësoj si dielli që udhëton për të mbërritur prap në vendin e tij, ashtu e gjen ti përherë rrugën tek unë... E njësoj po unë tek ti!

Besomë, të ruaj, me shumë dashuri!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog