Skip to main content

Thuaja ish-it!

Thuaj faleminderit! Ka shumë arsye pse duhet ta bëni, më besoni!

Faleminderit që ke debatuar aq herë me mua, më ke mësuar rrugën e duhur sesi të pajtohem me ty e me të tjerë në shumë biseda. Më ke shtyrë të arrij deri në pikën time të fundit , kështu që tani e di shumë mirë se nuk dua ta shoh më veten të tillë sërisht. Faleminderit që ke vënë në dyshim gjestet e mia romantike. Ti ke vënë në dyshim nëse sforcohesha për t’i bërë apo isha thjeshtë e ftohtë, ti më mësove se jam mëse e aftë të kapërcej veten e të bëhem romantike.

Faleminderit që ke ndarë me mua muzikën tënde të preferuar. Që ke ndarë me mua grindjet për ekipet me tifozët e palëkundur si ti. Për miqtë besnikë dhe familjen e përsosur. Ti më mësove se unë mund të ndaj me dikë të shtrenjtë aspektet e ndërlikuara të jetës sime. Dhe se kur ato momente të përbashkëta të zgjasin më shumë se marrëdhënja jonë, është bukur të ulesh e të kujtosh cdo gjë.

Faleminderit për mbrëmjet e mërzitshme të kaluara duke ndjekur një film aspak tërheqës. Ndërsa unë ankohesha  pa fund në lidhje me netët e shumta në  një monotoni të tillë kuptova dashurinë time për thjeshtësinë. Më mësove se jam një femër ideale për të hequr nga dora gotën e verës e për të shtrënguar nxehtësinë e filxhanit të cajit.

Faleminderit për humbjen e vëmëndjes ndaj meje. Ti më mësove se komplimentet e harruara, prekja e munguar, netët pa një telefonatë kanë dhënë një ndikim të fortë te une. Kam mësuar se nuk kam më nevojë për sigurine e të pasurit dikë në krah dhe këtë ja konfirmoj herë pas herë vetes. Kam mësuar gjithashtu se një nevojë e tillë, nuk është esenciale.



Faleminderit që më ke dashur. Ka pasur momente kur, pa dyshim, ti më ke bërë më të lumtur se asnjëherë. Një shikim të vjedhur. Një shaka brenda. Një puthje. Dhe një këngë të përbashkët... Ti më mësove se  unë jam e aftë për të qenë e lumtur si në dehje.

Faleminderit që u përballe me një vendim të vështirë bashkë me mua. Ti më mësove se mund të mbijetoj edhe në situatën më të keqe të imagjinueshme. Që unë mund të mbijetoj me ty. Dhe, përfundimisht, që unë mund të mbijetoj pa ty. Kam mësuar se unë nuk mund të ndryshoj vendimet që kam marrë dikur, por unë mund të mësoj të ndryshoj e të përmirësoj veten.

Faleminderit për ritakimin. Aftësia për të parë ndryshime të dukshme ishte kaq e fortë. Transformimet realiste dhe zakonet e vazhdueshme, më  forcuan domosdoshmërinë e veprimeve të caktuara në të ardhmen. Ti më mësove se është në rregull dhe nuk ka asgjë të keqe të ritakohesh me ty për të parë sesi kam qënë e si nuk dua të jem më…

Dalja jote menjëherë jashtë skenës së jetës time ishte veprimi më human i të gjithë marrëdhënies sonë. Ti më shpëtove nga vetja ime e vjetër. Dhe më mësove se unë mund të jetoj në një botë ku ti nuk ekziston. Faleminderit që ke ndikuar tek unë dhe për ndryshimin që bëra prej teje. Të falënderoj që më ndihmove të krijoj një "Unë" të ri, mbi gjithcka, për veten!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more