Skip to main content

Bëje botën ende një vend të banueshëm!

Përtej vetes, të duash dikë fort, ti japësh  zemër prej zemrës e me përqafim ti thuash,  je botë!
Përtej kohës, të qëndrosh aty, në ditët e ngrohta të verës e në trishtimin e ditëve gri e në përvjetore të cdo viti plot gojë të shquash, ti ishe aty, je edhe tani!

Pas një fluturimi, të zbresësh me zemrën plot ankth, të ndjesh se dikush aty jashtë të pret, e duke derdhur një lot ta puthësh e në sy ti thuash, larg nuk të jetoj dot!
Përtej dhimbjes që dikush të ka shkaktuar, fale, jepi mundesinë të ndjejë peshën e fajit, jepi dhe një dorë për ti thënë, unë nuk jam si ti! Unë jam e përbërë me molekula të një ajri me dashuri, nuk jetoj dot në hapësira si e jotja...

Përtej një bisede me një fëmijë tre vjecar,nga ato të sinqertat, me pyetjet më naive në botë, me përqafimet më të ngrohta, ndjej se sa vlerë ka një shpirt i lumtur, i derdhur në globin e mëndjes së tij... Pas një dite të lodhshme, ruaj një kujtim të mirë, jo të gjitha frymët janë kundër erës tënde, mendo se është vlerë të thurësh të mirat e të këqijat bashkë, një ditë do të të duhen të gjitha!
Kur të takosh një mik që në shpinë mbart dhimbje, jepi një buzëqeshje, duaje të dobtin, përqafoje dhe thuaji, nuk je vetëm! Një zemër si e tij ka aq shumë dashuri për të dhënë...

Kur të zgjohesh, mendo njëherë se sa fuqi ke të ndryshosh jetën e dikujt, shkruaj dicka të bukur, jepi vlerë një dite me diell, dërgo një buqetë lule, fto dikë për një caj, dhe ndjej se sa bukur është të japësh nga vetja atë që venitet pak nga pak mes të gjallëve, dashurinë!
Përtej shpresës... Ki durim!
Përtej ëndrrës... Ki besim!


Unë edhe ti mundemi, dimë të jemi të lumtur për njëri tjetrin, ne duam, në thelb jemi kapakët e një libri të përbashkët, jemi fletët e një romani! Përtej kohës, mos nxito! Ka gjëra në jetën time e tënden që vijnë atëherë kur më së paku e presim, ka jetë qe ndizen në njëmijë shkëndija kur unë edhe ti kemi shkëputur cdo fije shprese. Ka një rikthim, kur shpinën i kthejmë njëri tjetrit!
Përtej të gjithave, duaj! Është i vetmi thesar që celësin unë edhe ti ja mbajmë në duar!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more