Skip to main content

Koha është besnikja ime!

E di cfarë kam mësuar me kohën?! Se cdo gjë shkon në vendin e vet... Ka një fije të fortë shpjegimi për atë që ne presim e atë që jeta na ofron, është arsyeja! Gjithcka ndodh për një arsye!

Ndodh që njerëz të ikin e furishëm të tjerë të vijnë në rrugëtimin që zgjedhim të bëjmë, ka dhe nga ata që janë gjithnjë aty, ata që t'i do zemra, ata të përhershmit, që në shtrëngim të një përqafimi prej malli harrojmë tjua themi zemër për zemër sa i duam!

Jam e veshur në të lumturën e zotimit të fjalës: ti do të jesh gjithmonë! Në cdo ditë e në cdo vit do t'i qendroja besnike vetes duke dashur ata që në fund të ditës do gjejnë kohën për të më thënë, më ka marrë malli, si je?!



Koha është besnikja ime! Më ka dhënë aq shumë orë të rënda leksionesh e më ka paqëtuar nën shprehjen, koha do ta tregojë. E në fakt ajo m'i ka treguar të gjitha, më ka thënë në heshtje pse ti ike, pse dikush tjetër zgjodhi të qëndrojë, pse të tjerë nuk janë më ata që ishin e pse unë do të mbetem po prap njësoj me një cantë mësimesh në shpinë!

Jam ende një studente e saj, si sfungjer përthithës për të mbledhur cdo fletë të një dite të re. Nën këmbë, tapet të butë kam sigurinë se në ciklin e jetës do të rrethohesh prej gjithckaje që vetë e ke prurë në udhën tënde.

Kam dashur fort, kam zhgenjyer, jam bërë egoiste e shumë herë altruiste, një për një i kam marrë mbrapsht si kusur, e me to kam shpenzuar të blej një mësim të ri! Me gjithë marrje-dhënien e vetes me të jashtmen kokë-lart i jam buzëqeshur jetës nën falenderimin e një njeriu të butë e zemër plot.


Me kohën jam e dashur, ja di orët, ja njoh të gjitha, jam një zonjushë veshur në fustan të qëndisur prej cdo rruaze jete, jam e lumtur nën atë fustan, jam e veshur me zemër!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
2 comments
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more