Skip to main content

Dua të duhemi në të njëjtën kohë!

Dua të duhemi, jo të të dua vetëm unë, as të më duash vetëm ti! Jo të kem vrull e ti të mos nisesh, jo të duash ti e unë të zhdukem. E dua të jetë prej nesh, të më tërheqë, të më bëjë kurioze, të më lërë pa gjumë, të më trishtojë, t’ja ndjej të gjitha shijet! Po, po e dua me shije! Sepse ti je përbërja ime e preferuar!

Si je i gatuar kështu? Me cpërzierje e ke shpirtin që e pëlqej kaq fort? Unë di që jam e shtrydhur prej limoni, të jap një vrenjtje fytyrës kur më provon, di që kam të fortë edhe prezencën, e të vështirë e ke kur nuk jam.  Ti je rreshti i parë vëzhgues i bëmave të mia, unë jam impakti i shikimit tënd. Ti nuk je kohë, je i pamatshëm. Nuk e paskam ditur që ti je kaq afër gjithckasë time konturuar me dëshira të herë pas hershme!

Me ty harroj! Nuk di se cështë të mendosh kur të kam pranë. Nuk ndjej as mungesë as trishtim për të kërkuar më shumë, as për nesër nuk mendoj dot kur të kam ty. Ti më jep  një gjëndje paqeje, sic është deti i qetë e syri nuk ngopet në heshtjen e tij! Ti ma bën jetën të dashurueshme! Ti ma bën dashurinë jetë!Nëse do zhvishemi prej cdo arsye që larg na e mban shpirtin, do të mbështilleshim me dashuri, atë të të dyve! I kemi njohur vetes atë pasuri që deri sot, nuk do ta shisnim kurrë, e nëse për një motiv do të bëheshim të prekshëm, do të ftoja të qëndroje në hollin e zemrës time.

Ta pranoj se ti ke qënë përherë ai që ma bën shpirtin thërmijash, të të dua tani e të mos duhet të të pres asnjë minutë më shumë, sepse larg teje nuk jam më unë, por të qëndroj tek ty, duke të pëshpëritur veshit se ti je vendi im i preferuar, ti ma bën botën të dashurueshme, ti  ma bën dashurinë jetë!Dua të të shoh tani, pa pritur as një minutë, duke fshirë cdo gjë tjetër në një ditë të rëndomtë, të përqafohemi fort, pa dhënë asnjë premtin, vetëm të puthim shikimet në një, ashtu si akrepat e dymbëdhjetës!


Dua të duhemi në të njëjtën kohë, sepse nuk dua ta humb kohën duke të të dashur e më pas urryer e në fund ti të kthehesh tek unë i penduar. Të kursejmë një skenar të njohur… le të duhemi direkt e në skenën e fundit … të duhemi në të njëjtën kohë, të duhemi në fund të dy!

Desantila

Comments

  1. SolangeAugust 19, 2016 at 2:54 AM

    Nuk jane shkrime alla "Brunilda Zllami, Nicholas Sparks, Danielle Steel". Nuk shkruhet per dashuricka, telenovela apo ndodhi te ripara ne pafundesi. Shkruhet bukur per nje fluks ndergjegjeje qe dikush e kupton perciptazi, dikush tjeter i shkon pertej. Je nje artizane fjalesh Desantil dhe une ashtu sikurse shume te tjere jemi te lumtur te lexojme ate pak pjese te introspektives tende servir. Te do Deni fort!

    ReplyDelete
    Replies
    1. DesantilaAugust 19, 2016 at 3:01 AM

      Jam e lumtur qe te kam gjetur! Ne kete jete me mungonte nje mendje si e jotja. Te dua edhe me fort.

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more