Më jep një buzëqeshje!

Një nga këto të rastësishmet, vjedhurazi në rrugë, që të shpëton teksa sheh një fytyrë të njohur!

Një nga ato të vjetrat, sipërfaqësore, që të më bësh të mendoj se mes nesh vazhdon të ketë një hendek të madh.

Në mëngjes, kur të shkëmbehemi shkallëve, më jep një buzëqeshje! Vetëm aq, m’i ke thënë të gjitha. Në lokal, në orën tetë, kur dielli sapo është ulur mbi pjatën e filxhanit të kafes, kur unë të kaloj, më jep një buzëqeshje. Kur të jesh duke shpjeguar kolegeve një cështje dhe të ndeshesh me sytë e mi, më buzëqesh. Në cepin e asaj bordurës ku shet një grua trëndafila, më jep një buzëqeshje. Kur të jesh në makinë, duke lejuar kalimtarët të ecin e të kthesh kokën, më jep një buzëqeshje.

Ndoshta ti nuk e di, sepse unë nuk t’a kam thënë, ilac i shpirtit tim, ndjesi deri në palcë, forcë për t’u rikthyer, një dorë e zgjatur, ti nuk e di si u ndërtuan të gjitha ne skeletin e një buzëqeshjeje. Ti ndoshta nuk e di se sa e sa fjalë ka prekur një shikim, e sa prekje ka përqafuar syri im, sa forcë ka një shpirt e sa shpirt të ka buzëqeshja ime. Përbërësi më efektiv në ndjesitë e pathëna, është pamja me shpërthimin e lumturisë në sy! Ma ushqe shpirtin me atë peshë që vetëm buzëqeshja jote di të japë. Më co në një botë tjetër ku të më tërbohet edhe qeliza më e vogël e adrenalinës, në atë hapësirë ku të jem vetëm përballë shikimit tënd!

Buzëqesh, në të mirë e në të keq, në ditë të zymta e të trishta, sepse në kohë cdo gjë e ka një shpjegim, kur akoma mos të ketë ardhur vera, pa e ndjerë akoma, kur të jetë ftohtë, më co pranë detit, megjithë të, më jep një buzëqeshje!

Kur të mbyllësh sytë, në pasditen e qetë pas një dite të lodhshme, e në krahun tim të mbështetesh, kur të nxitosh për të shkuar në një darkë pune, kur të mos kesh kohë, kur të jesh i lirë, kur të kam mërzitur unë e as me sy nuk do të më shohësh, në momentin që i thua vetes “boll më”, kur të më urresh e t’i kemi ulëritur njëri-tjetrit të gjitha gabimet në fytyrë e të largohesh aq i hidhur sa të mos duash as veten, kur të ketë mbetur edhe ndonjë fjalë e fundit pa thënë, kthehu e më shih…më jep një buzëqeshje…

Më jep një buzëqeshje rikthimi, nga ato pas hatërmbetjes…

Desantila

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog