Skip to main content

Kam rënë disa herë, e të gjitha herët për ty!


Të kam xhan, mos më lodh, nuk të ndjek dot nëpër rrugë të vështira, nuk ja dal dot të vishem dhe njëherë me ndodhi të vjetra. Të kam xhan, mos u përpiq të më bësh lojra se të kam zgjedhur pikërisht për këtë arsye, që je i zhveshur nga të shëmtuarat skema. 

Mos më lodh të lutem, je mjaftueshëm tërheqës pa bërë asgjë! Të kam shpirt!

Mos më trego për ish të dashurën tënde, as për këngë e rrugë që të rikujtojnë atë, mos më bëj të hap gojën për historinë time që edhe piktorit më të madh do t’i kish shpëtuar një rresht e sdo ta konkuronte dot asnjë pikturë! Kot e ke zemër.

Je shumë tërheqës që tani…
Je shumë tërheqës pa bërë asgjë, në indiferencën tënde, në gjërat që heq dorë të bësh, të kam gjetur e nuk dua të lodhem duke të të humbur!Dhe nuk dua të bësh asnjë përpjekje për të më bërë për vete. Unë tashmë jam e tërhequr nga ti. Nuk është risk që marr përsipër, është shans që e kam zgjedhur… dhe prap do ta zgjidhja, ndaj mos më lodh të lutem...
Je mjaftueshëm tërheqës pa bërë asgjë...



Nuk je i bukur në fakt, po se cke dicka... Gjithë kripë e sheqer je... Prit mos e kthe kokën, mos më bëj ta ndërpres mendimin tim duke të të ndaluar frymën me një puthje! Më ndiz një cigare nga të tuat, trajta që merr silueta jote teksa përkulesh për tek unë, është shumë tërheqëse. 
Kur refuzon të pohosh se kërkon doemos vëmëndje me mënyrën se si më kthen kurrizin për ta mbajtur shikimin ende nga unë...
Me buzëqeshjen tënde në cep të buzës, me ironinë që përpiqesh të ma servirësh, me thirrjet e humbura të miat në telefonin tënd, me të voglat gënjeshtra e zhdukjet e tua të shkurtra, të kam xhan mos më lodh…

Kam rënë në të qeshurën tënde, është ngjitëse, kam rënë në urrrejtje për të mos u larguar, tek ty, me ty, gjeta atë që të tjerët marrin vendime për të mos i hequr kurrë nga jeta.
Kam rënë për netët pa gjumë, bisedat e vona, humorit tënd pa datë skadence, për mënyrën sesi më ndryshon duke qëndruar i njëjti, kam rënë për cdo sekondë që jam me ty, për zërin tim mbi tëndin, kam rënë disa herë, e të gjitha herët për ty!


Desantila

Comments

  1. Marçela LeskajMay 19, 2016 at 4:18 AM

    "mos më bëj të hap gojën për historinë time që edhe piktorit më të madh do t’i kish shpëtuar një rresht e sdo ta konkuronte dot asnjë pikturë! Kot e ke zemër..."

    ReplyDelete
  2. Marçela LeskajMay 19, 2016 at 4:20 AM

    kisha qe prej mengjesit qe po i beja reload edhe reload faqes :**

    ReplyDelete
  3. Anisa S.KushtaJune 3, 2016 at 6:02 AM

    Kam rënë brenda keq me gjithë shkrimet!!! Më ke ca drithërima e të rrahura zemre borxh!!!

    ReplyDelete
  4. UnknownNovember 3, 2016 at 7:49 AM

    Na bere me zemer!

    ReplyDelete
  5. UnknownDecember 12, 2016 at 6:17 AM

    Ehhh sikur të shkruhej jeta dhe të jetohej shkrimi! Të paktën do të ishim më të qartë në zgjedhje.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more