Skip to main content

Erdhe ti?!


Do të të mungoj, e di! Si dreqi e di që do të të kthehem prap në cdo hapësirë të mëndjes tënde, do të mungojë edhe aroma e flokëve të mi, ecja nëpër shtëpi, rrokullisja ime nëpër kolltuqe, vrapi që bëja për të të ikur nga ty pasi të pickoja, qeshjet e mia me shpirt, edhe sharjet që ti bëja, edhe momenti kur më urreje për vdekje e doje të më hidhje nga shkallët. Do të mungojë gjithckaja ime…

Unë e di mirë si ndihesh. Këmbët e mia e ndjejnë tokën, edhe dikur e ndjenin, ashtu si të tuat e prekin sot.
Pas kujt lamtumire të hidhur u ktheve? Sepse unë vetëm një të dhashë, në heshtje madje, asaj të poshtrës që largohet si në agoni e të lë më një bombardim pikëpyetjesh. A zgjohesh në 2 të mëngjesit e thua cfarë bëra dhe cfarë po mendoja? Si mundet të kthehem unë bota për ty kur unë vazhdoj rrotullohem vetëm në cakun tim?!

Hajde ulemi bashkë të ndihmoj të mbledhësh copat e thyera…
Kujdes!
Mos e mblidh me dorë atë se të ngelen copëza nëpër gishta e të copëtojnë, ik andej ik, ku dini ju meshkujt, kush ka parë hajër nga ju që të shoh unë?! Largohu se ti mbledh unë…

Tani që ti je ti dhe unë jam unë, nuk jemi më "ne", e kam më të thjeshtë të të “godas” me cdo fjalë që ma bluan truri, madje me një shpeshtësi prej 2 minutash më vjën të të plagos, pastaj numëroj deri në dhjetë e them, pse tja bëjë vetes gjëmën!
Që atëherë kur t’i dhashë duart pa të prekur, unë planifikova të jem e lumtur, por në kurrizin tënd nuk doja ta kisha të gjithë këtë. Mesa duket kam patur të njëjtën tërheqje magnetike për ty si në ato ditët kur të përqafoja fort, që atëherë, unë i kisha premtuar vetes se nuk do reagoja, sic di ta bëj më së miri unë. Por atë natë, unë gëlltita të gjitha fjalët e mia…

Nuk e kisha menduar se do të ktheheshe, pas cdo goditje që të dhashë, thonjtë cjerrës që ishin gatitje sulmi përherë, pasi të kisha mbushur me boshllëk, të kisha ndërtuar një mur të ftohtë, të kisha izoluar ty nga unë, ti u shfaqe…

Qëndron një frikë bashkë me dukjen tënde, frika se murin nuk do ta prishësh dot, se boshllëkun nuk do ta mbushësh dot, frika se të gjithë gjërat t’u kthyen në mënyrën më të keqe të mundshme, sepse e di që pushteti i shkatërrimit që më ra mua në dorë, të dobësoi ty.
Ekziston një adrenalinë e fortë tani tek ti që kërkon vënd të shfaqet, ose më saktë, je si sfungjeri që përthith lëngje, i pangopur je e mezi pret që unë të lëshoj një ashkël të vogël e ta ndezësh ti…

Po unë jam ulur pas teje, t’i pashë të gjitha lëvizjet, vura dhe këmbën mbi këmbë tani, të kam në një pozicion aq të favorshëm për të të goditur, ngre dorën e djathtë, kap mjekrën e mënjanoj pak kokën majtas e buzëqesh…

Hakmarrja ime është kthimi yt…


Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
2 comments
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more