Jam streha e një zemre të lodhur, aty ku rënia e çdo rreze diellore duket si një frymëmarrje më shumë. Pasi ka kaluar bota me gjithë dhimbjet e saj, pas çdo hapi të lënë pas, ajo zemër gjen një ndihmë, një përqafim që kurrë nuk heq dorë. Dhe unë, për herë të fundit, jam aty për të ofruar gjithçka që ka mbetur, për të mos lënë të humbasë asnjë grimë dashurie. Sepse streha ime nuk është thjesht një vend i mbushur me mure dhe çati, është një hapësirë që ngop zemrën dhe ndjenjat, ku nuk ka vend për harresa, por vetëm për rikthim. Edhe kur koha kërkon të shlyejë çdo kujtim, unë mbaj, qëndroj, dhe mbroj gjithçka që ka qenë e gjallë. Një vend ku frymëmarrja nuk është vetëm instikt, por vetëdije
Jam tryeza që mban një gotë për një rrëfim, për të
qëndruar në heshtje si një letër e palosur mes faqeve të një libri, një melodi
që e kemi harruar, por që trupi e kujton ende. E herë të tjera, na vjen si një
stuhi që na detyron të kërkojmë strehim brenda vetes.
Jam parfum, aroma e kujtimeve të verës, të
puthjes, mungesës. Jam aty për të rikthyer caste lumturie. Ajo aromë që na bën
të kujtojmë se ka qenë një kohë kur gjithçka ishte më e lehtë, më e thjeshtë,
dhe më e pastër.
Jam qiriu që ndizet natën, kur errësira të përfshin
shndërrohem në dritë të vogël që të udhëheq rrugën të cilën ke frikë ta shkelësh.
Jam dielli që ngroh mëngjeset, kur hapësira është
ende e qetë nga hapat e kalimtarëve dhe dita sapo ka nisur.
Shtëpia jam unë!
Kur të humbasësh rrugën unë do të pres si
gjithmonë. Me pragun tim të heshtur, me muret që nuk kanë nevojë për tulla, por me çatinë e ndërtuar nga
vetë pranimi. Eshte ndjenja e të qënit i plotë, kudo që të jesh.
Sepse cdo gjë që i duhet njeriut për të qendruar i
fortë dhe i qetë është aty, brenda meje.
Jam kudo, jam kushdo, jam plot sepse kam zemër. Unë nuk kam kufij, jam çdo
hapësirë, kudo që ndodhem. Dhe për aq kohë sa gjalloj, nuk do të jem kurrë
vetëm një ndërtesë, por një botë e tërë që mbush jetën me dritë dhe ndjesi. Unë
jam shtëpi.
Comments
Post a Comment