Ne kemi më shumë brenda vetes sesa ajo që japim, e ruajmë si më të fortën armë, si më të cmuarën vlerë, e ruajmë veten për ditët ku do të na duhet të vihemi në provë. Kur jeta na ul me këmbë në tokë e na merr në pyetje, na vendos përballë një ndjesie që në vetvete është pasqyrë të cilën kemi refuzuar ta shohim…
Atëherë ne zhvishemi! Heqim dorë nga të qënurit të paralizuar dhe mbajmë në shpatull forcën e të qënurit pikërisht ne! Zgjedhim të marrim edhe shije te hidhur, provojmë lot, ndjejmë zemërim, trishtim, mblidhemi grusht në guackën e errët për aq sa na duhet e prapë brenda vetes e gjejmë rrënjën dhe dritën.
Ka një magji në padijen se c'do na ndodhë më pas dhe më e bukura qëndron te forca për të mos patur me vete frikën të provosh përsëri.
Të duash, të dish të duash, të duash edhe pa ditur e të jesh e plotë aty, të prekesh të gjitha, mjafton të të bëjnë të lumtur. Ne njohim veten tonë më të bukur vetëm kur jemi të aftë të duam, të ngjashme me zotërimin e gjithë botës në shpirt.
Sa mure kapërcen dhe thyen lumturia! Të gjitha në emër të saj i bëjmë përherë me zemër. Sa të pastër ja falim besimin, lëshohemi pa peshë në kurriz të saj e ndjekim si fluturake cdo rrahje që na udhëzon, kudo qoftë, territori më i bukur që kemi pushuar ka qënë një zemër tjetër. Aty bën përherë diell, ka gjithmonë muzikë e verë të mirë, ka përqafime, ka një festival emocionesh ku duartokitjet janë vetëm ndjesia e pamatë e të qënurit pikërisht aty…
Ka një rrugë ku vetëm prej andej mund të shohim se nga vjen drita e një ylli pa patur nevojë për hartë, kur kemi njohur veten tonë më të bukur sepse bota vjen ndër këmbë vetëm kur duam.
Comments
Post a Comment