Skip to main content

Rroftë jeta!

 Me ëndrrat e dëshirat e shpirtit!

Me të bukurën, me të shëmtuarën, me të pamundurën e me gjithë gjërat që shkojnë keq!

Me fjalët që na ngrenë shpirtin peshë e me heshtjen që na dhemb.

Me gëzimin, me dhimbjen, me lotin e fshehur e me grushtin mbledhur, me zhgënjimet e me të papriturat, me gjithë botën ose vetëm, rroftë jeta!

Do të zgjidhja të recitoja vargje të jetës e të zgjasja dorën mbi një tastë në piano për të veshur me melodi fjalët e ditës time. Do të zgjidhja të këndoja e në shtegtimin e syve të gjeja një cicërimë që më lidh me natyrën e në duetin tonë, të jetojë dielli. Do të zgjidhja të pikturoja bukur me penelat e shpirtit e të mbyllja sytë përpara tablosë së papërfunduar duke lënë zemrën të udhëheqë dorën në letër. Do të zgjidhja të vallëzoja me yjet e të ndiqja hapat e shkëlqimit të hënës, zbathur në trotuarin e dhimbjes, ku këmbët mezi shkëputën prej toke, si vala e përtuar e detit kur puth gurët në breg. Do të zgjidhja të jetoja si e përjetshme dhuratën e botës me ekzistencën time, duke e përqafuar fort e duke shtrënguar duart me gëzimin se jetoj.

Rroftë jeta!

Edhe atëherë kur shkon keq, na mëson se si të përkulemi, se si të jemi luftarak e me forcën ndër dhëmbë të gëzojmë se ja dolëm të kalojmë gardhin me gjëmba që del në shtigje të jetës.

Edhe atëherë kur mendojmë se mbaroi, kur me veten bëjmë paqe e jeta prap na sfidon, për të na vënë në lëvizje edhe njëherë motorrët e shpirtit e për të ndezur zemrën si flakadan për një maratonë, të themi se jetuam, jetuam plot!

Do të zgjidhja të vrapoja, të rendja pas balonave që ajrit i rrinë si një pikturë varur në mur, duke frymuar me ritme të shpejta e duke mbushur zemrën me emocion, si një shpirt i dehur në adrenalinë, do të zgjidhja të jetoja plot, të jetoja sot, të jetoja çdo ditë si e përjetshme dhuratën e botës me ekzistencën time!

Comments

  1. .September 3, 2025 at 3:22 AM

    Dëshmi

    Isha ​​plotësisht e shkatërruar kur marrëdhënia ime mbaroi. Besoja vërtet se kisha humbur dashurinë e jetës sime përgjithmonë. Pastaj gjeta Dr. Dawn dhe gjithçka ndryshoi.
    Me mirësi, mençuri dhe udhëzim të fuqishëm, ajo më solli përsëri dashurinë që mendoja se ishte zhdukur. Sot, jemi më të lumtur se kurrë!
    Dr. Dawn vërtet i shndërroi lotët e mi në gëzim.

    Dr. Dawn Mund t'ju Ndihmojë me:

    ✅ Magji Dashurie
    ✅ Magji Shtatzënie
    ✅ Rivendosjen e Martesës / Marrëdhënies
    ✅ Kura Bimore për HIV, Sëmundje të Veshkave, Probleme me Zemrën, Infeksione dhe më shumë

    📧 Email: dawnacuna314@gmail.com
    Telefon/WhatsApp: +2349046229159

    Mos vuani në heshtje. Dr. Dawn mund t'ju sjellë lumturinë përsëri në jetën tuaj!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë e bërtas veten!

Kam mësuar të mos hesht, as të qëndroj aty në cepin e jetës duke pritur kokulur se cdo të ndodhë, kam mësuar të mos ulem e sodis veten që thjesht frymon. Kam mësuar të bëj shfaqje e të vjedh vemendje edhe nëse jam mes qindra njerëzish dhe zhurmën ta kthej nga vetja. Kam dashur të jem qendra e botës dhe ja kam bërë vetes të lehtë për të mbërritur pikërisht aty ku kam dashur. Por më shumë se kaq, kam mësuar që të mos friksohem nga pasiguria, as nga ato momente kur gjithçka duket si një labirint ku humbas orientimin. Kam kuptuar se jetët tona shpesh ngjajnë me një teatër të pashmangshëm, ku secili prej nesh është një aktor që luan rolin e vet por pa ditur fundin e shfaqjes. Dhe, ndonjëherë, kur dritat janë fikur dhe përfundojnë duartrokitjet, e vetmja gjë që mbetet është të frymosh thellë në errësirën e vetmisë dhe të marrësh udhë të reja. Kam mësuar që t’i pranoj gabimet si shenjë e shërimit, të kuptoj se ato janë si gurët e hedhur në lumë të pavlerë për ata që refuzojnë të shohin p...
1 comment
Read more