Lejoje veten të më duash!

Më shih njëherë ndryshe, ndoshta nuk jam si atëherë, ndoshta jam bërë më keq a ndoshta jam përmirësuar, por ti merr më të mirën time, nëse mundesh, më shih njëherë ndryshe. Ndoshta nuk jam më aq e bukur a ndoshta do të isha më e bukur se atëherë nëse ti do të të doje të shihje nga unë më të mirën time. Ndoshta të bëj për të qeshur a ndoshta nuk jam aspak e këndshme, po ti lejoje veten të më duash, unë jam ende këtu.

Unë mund të mos jem drita e ditëve të tua, por nuk do të të lija asnjëherë në errësirë, mund të mos jem as dashuria e cmendur që ta bën zemrën të shkundet por do të të dua ty duke të të pranuar me gjithë cmenduritë që ti do zemra, sepse zgjedh të të dua ty të lirë. Mund të jetosh në ishullin tënd e të izolohem me ty nëse ti do të ishe i lumtur sepse unë zgjedh të të dua përtej të gjithave.

Zgjedh të të dua në mëngjes, kur ti nuk je i kujdesshëm, kur ulesh i vecuar, kur zgjedh vetminë, kur reflekton, kur nuk do të më kesh pranë sepse lejoj veten të di që pas shkujdesjes tënde është një njeri i drejtë, kur pas vetmisë është një njeri që ka nevojë për një përqafim, kur nuk jam aty, do të duash të të jem pranë pikërisht sepse të lejova të ishe ti.

Ndoshta nuk kam fuqinë ta ndryshoj të shkuarën po në dreq të gjitha, jam e lumtur ta ndërtoj një histori të bukur, ndoshta kam gabuar por jam në përmirësim dhe nuk do hiqja dorë nga ushqimi i përditshëm i vetes me emocion, sepse dua dhe nëse dua kam fuqinë të jem e lirë.

Lejoje veten të më duash, thyeji muret dhe mbill lule, largo xhama të thyer dhe vendos bar për të ecur, këmbëzbathur, rrugëto me mua, nuk jemi të përsosur por do të ishim të lumtur nëse do të ishim të zhveshur nga gjëmbat që shohim tek njëri tjetri.

Më shih, jam e bukur ndoshta.

Më dëgjo, do të të pëlqejë.

Më lexo, jam e hapur.

Qëndro, lejoje veten të më duash!

Comments

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë e bërtas veten!

Kam mësuar të mos hesht, as të qëndroj aty në cepin e jetës duke pritur kokulur se cdo të ndodhë, kam mësuar të mos ulem e sodis veten që thjesht frymon. Kam mësuar të bëj shfaqje e të vjedh vemendje edhe nëse jam mes qindra njerëzish dhe zhurmën ta kthej nga vetja. Kam dashur të jem qendra e botës dhe ja kam bërë vetes të lehtë për të mbërritur pikërisht aty ku kam dashur. Por më shumë se kaq, kam mësuar që të mos friksohem nga pasiguria, as nga ato momente kur gjithçka duket si një labirint ku humbas orientimin. Kam kuptuar se jetët tona shpesh ngjajnë me një teatër të pashmangshëm, ku secili prej nesh është një aktor që luan rolin e vet por pa ditur fundin e shfaqjes. Dhe, ndonjëherë, kur dritat janë fikur dhe përfundojnë duartrokitjet, e vetmja gjë që mbetet është të frymosh thellë në errësirën e vetmisë dhe të marrësh udhë të reja. Kam mësuar që t’i pranoj gabimet si shenjë e shërimit, të kuptoj se ato janë si gurët e hedhur në lumë të pavlerë për ata që refuzojnë të shohin p...

Desantila

Search This Blog