Unë nuk kam nevojë...

Nuk kam nevojë të jem këtu për të zbritur fjalët në gjuhën e veshit tënd, unë kam dëshirë të kuptohem e dëgjohem...

Nuk kam nevojë të të them e të të tregoj se jam dikush tjetër e sesi në përpjekjen time për të imituar dikënd të dështoj e të humb edhe veten, unë kam dëshirë të të tregoj se si jam unë në të vertëte, se si flas gjuhën e trupit e sesi fytyra më tradhëton kur dua të fsheh dicka...

Unë nuk kam nevojë të bëj gjërat se thuhen se janë të duhurat e të marr duartrokitje syve e në cepin e asaj salle drita-plot të gumëzhijë zilia, unë kam dëshirë të bëj atë që realisht më bën të ndihem mirë, atë pasion që unë e ndjek për një arsye pa patur nevojë për duartrokitje por me dëshirë për të të frymëzuar.

Nuk kam nevojë të urrej, as të vjell vrer e të bërtas me negativitet cdo grimë të ditës, unë kam dëshirë të të buzëqesh e të të them se nuk kam kohë të trishtohem. Nuk kam nevojë për kompromise e as dyfytyrësi sepse nuk jam e zonja t’i mbaj mbi shpinë e riskun e tyre zor se do e dëshiroja ta kisha pjesë të ditës, unë kam dëshirë të rri me ty, të flas me ty, të të dëgjoj e të gjej kohën ndoshta edhe të hesht në një përqafim.

Sepse nuk kam nevojë të jem e dobët për të ushqyer mëshirë po kam dëshirë të jem e fortë për të thënë se ja dola. Nuk kam nevojë për dhimbjen, por kam dëshirë të njoh vec kënaqësinë e t’i bindem natës se yjet në fund të ditës përbëjnë dëshira e lutjet janë thjesht hapat e vegjël që zemra bën drejt tyre.

Unë nuk kam nevojë të jesh perfekt, kam dëshirë të njoh edhe gabimet e tua më të vogla që do të më lënë hapësirën të të shoh si qënie njerëzore. Sepse nuk është e thjeshtë të kesh dëshira, sepse nuk është gjithmonë fushë me lule, sepse nuk bën gjithmonë diell, por ti thjesht zgjedh... Zgjedh të tolerosh, të përqafosh, të konsumosh ditën, kafen, mëngjesin, ushqimin edhe përqafimin... sepse ti nuk ke nevojë por ti ke dëshira!

Ka kaq shumë njerëz bota të cilët nuk mendojnë njësoj si unë apo si ty, ndaj zbrit me këmbët në tokë e mos gjyko, njerëzit nuk kanë nevojë për kritika por kanë dëshirë të ndihen të vlerësuar...

Unë nuk kam nevojë të të dua ty, unë kam dëshirë të të dua!

Comments

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë e bërtas veten!

Kam mësuar të mos hesht, as të qëndroj aty në cepin e jetës duke pritur kokulur se cdo të ndodhë, kam mësuar të mos ulem e sodis veten që thjesht frymon. Kam mësuar të bëj shfaqje e të vjedh vemendje edhe nëse jam mes qindra njerëzish dhe zhurmën ta kthej nga vetja. Kam dashur të jem qendra e botës dhe ja kam bërë vetes të lehtë për të mbërritur pikërisht aty ku kam dashur. Por më shumë se kaq, kam mësuar që të mos friksohem nga pasiguria, as nga ato momente kur gjithçka duket si një labirint ku humbas orientimin. Kam kuptuar se jetët tona shpesh ngjajnë me një teatër të pashmangshëm, ku secili prej nesh është një aktor që luan rolin e vet por pa ditur fundin e shfaqjes. Dhe, ndonjëherë, kur dritat janë fikur dhe përfundojnë duartrokitjet, e vetmja gjë që mbetet është të frymosh thellë në errësirën e vetmisë dhe të marrësh udhë të reja. Kam mësuar që t’i pranoj gabimet si shenjë e shërimit, të kuptoj se ato janë si gurët e hedhur në lumë të pavlerë për ata që refuzojnë të shohin p...

Desantila

Search This Blog