Babait të ardhshëm të vajzës që dua të kem! (VAZHDIM…)

Duhet të kesh dëgjuar se shpirtrat takohen para fytyrave, se kemi jetuar edhe në jetën e mëparshme bashkë e sot ja ku jemi, duke shkruar dëshira e mbledhur premtime.

Të lutem ruaje!

Ruaje prej ditës kur ajo të të thotë se ka frikë të të humbë, ruaj bashkë me të qindra kujtime që do tja mbushin shpirtin, jepi 100 këshilla por lavdëroje në 1000 forma! Mësoje të mos bëhet si ty por t’i trajtojë njerëzit me të njëjtën mënyrë si do t’a trajtojnë atë, ruaje prej të këqijave. Thuaji se si ti je zhgënjyer në jetë e mësoje t’i bindet vetes se jeta do t’a përballë me shumë fytyra por me pak shpirtra!

Të lutem ruaje!

Ruaje prej llastimeve që do t’a dëmtojnë, thuaji se gabimet janë mësimet më të vlefshme të jetës por tregoi se kur të zgjohet në mëngjes, jo gjithmonë ti do të jesh aty për t’a motivuar të bëhet e fortë dhe se ditët e saj më të rëndësishme janë ato të cilat ajo do të arrijë të marrë vendime vetë!

Mësoja të gjitha, rrugët, godinat, institucionet, por mbi të gjitha mësoje të ruhet prej tyre, t’i thuash se të gjitha këto janë të ndërtuara prej dorës së njeriut por para jetës sonë cdo gjë tjetër është e pavlefshme. Mësoje t’a dashurojë atë cfarë bën por të kujdeset për shëndetin e saj, të dalë shëtitje kur të ndihet vetëm, të zhytet në libra kur ka etje për dije e të ruajë zemrën e saj për njerëz që ja duan rrahjet.

Ruaje të mos bëhet si ty, i dashur e i dhimbsur deri në vetëmohim por tregoi se si të përgatitet për ngjarje, njerëz e ndodhi të papritura në jetë. Bëje të fortë si unë, sic më pohon mua gjithmonë, sic më thua ti je më e fortë se unë, të lutem ruaje nga dobësia. Unë do të jem aty, ti e di, por ti do të jesh pika e saj e dobët,sepse ti e di që unë do të jem aty veshur me një shembull jete në shpatull duke i treguar se ti, babai i saj, zgjodhe një grua të fortë…

Të lutem ruaje nga dashuria!

Ti e di, im atë nuk më ruajti prej saj, m’a dhuroi pakursim, më dha shpirtin, më fali jetën ndaj sot e ndjej që jam ende dobësia e tij, por mos e bëj të jetë si unë, një femër e cila u bë e fortë sepse nuk mundi të ruhej e vetme nga të gjitha këto.

Në ditën kur të mos jesh më, ruaje zemrën tënde për të, bëje qiellin t’i gjunjëzohet cdo dëshire të saj, bekoje e jepi diell në rrugën e jetës. Babait të ardhshëm të vajzës që dua të kem, të lutem ruaje, sic po bën im atë në formën e një ëngjëlli dhe tregoi se sa vlerë paska dashuria e një babai.

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog