Shihemi në ëndërr!

Dhimbja më shtriu dorën... se di pse ja zgjata si për ta ndihmuar, ajo më tërhoqi pas vetes! Si një viktimë e denjë u dergja rrugës së saj, si mjegull ja mbaj mend fytyrën.

Më përqafoi nxirja e qiellit dhe nuk munda të ikja, po ashtu me kokën këputur prej trishtimit, lotoja në kraharohin e saj. Qaja, qaja e me atë pak forcë doja të shkëputesha. I ziu qiell  më kish zgjatur duart për të mos m'i lënë kollaj. Kërkova ngultaz të dija një të vërtetë, që ishe ti ai që më përqafoje prej lart, e dija, e dija fort mirë që vec ti kishe forcën të ma mbaje shpirtin peng. Ndër duar vec gjakut që gëlonte në vena, gurgullonte një shpresë e ethshme, me vete thoja: do të më shohë mua e do të zgjohet, vetëm unë edhe ai kishim aq fuqi ndërmjet njëri tjetrit! Tani vetëm unë dhe ai kemi forcën të bëjmë qiell e tokë bashkë sot.

Sa gërma më mbetën pathënë, sa ditëlindje e sa fjalë kisha ruajtur për ty në sundukun e thesarëve që vec ty të përkasin. Më ke lënë një dekoratë jete, atë të krenarisë së bijës shpirt lumtur. Më ke lënë veten tek unë!  Më ke lënë gjithësinë. Ndërsa unë të kam dhënë me vete shpirtin tim, ai nuk vdes kurrë.

Do të ishte ditë e dielë, kafen prap bashkë do t'a konsumonim, do të visheshim të dy njësoj si përherë e ti me sytë qeshur do të përsërisje edhe njëherë refrenin tonë, ti je goca babit. Shoku im ti, prap në kafe do më gjesh të dielën, do të porosis dy si gjithmonë, një për vete një për ty, do të bëjmë foton tonë të zakonshme e do të diskutojmë për pasione e gjëra që na gëzojnë! Do të debatojmë e në fund do të mbajmë edhe inate e ti si përherë do më vish prap me 1000 copëza lumturie që të shkëlqenin në sy, do më vish atëherë kur më së shumti do të të dua e si gjithmonë do t’i gëzohesh vendimeve të mia!

Do të doja të më kishe thënë njëherë jo, të më kishe kundërshtuar për kaprico e për teka të kota, do të doja njëherë të vetme të guxoje të vije veten në vend të parë, por në gufimin e rrahjeve të zemrës fryhej vec dëshira për të më bërë të lumtur…

Është një libër aty, ti e preke me krenarinë e pashoq të zemrës plot së babait të lumtur. Qershorit tim, i dhe dimension tjetër, qershori im nuk është më njësoj, qershori im u bë i yti! Ditëlindjet e mia nuk do të jenë më të njëjtat, ti nuk do të vish si cdo herë për të më zgjuar e uruar i pari, ti nuk do garosh me mamin për të më dhënë bekimet, ti nuk do të vish më tek unë, sepse tashmë ti je me mua në cdo hap që bëj, ti je e hëna ime, zgjimi, hapat, të shtunat, të qeshurat, ti me aureolën tënde ecën me mua! E ndjej se si qesh fytyra jote bashkë me qiellin, asnjëherë nuk do të shoh me sytë lart duke lotuar, m’a ke lënë zemrën plot dhe të vetmin thesar që e kam kycur me premtimet, është se do të jem e lumtur, sepse e di, e di fort mirë që lumturia ime është gjithë jeta jote!

Shihemi në ëndërr, vetëm aty takohen shpirtrat e lënë peng!

Përgjithmonë e vogla jote…