Skip to main content

Ti m'a bën diell!

Sa është ora?
Është saktësisht një orë për t'u dashur, një orë për të thënë të dua, një orë me përqafimin e diellit përballë, me padurimin për të të parë, me dëshirën që kjo orë të zgjasë pafund, është një orë si cdo ditë, ku nuk do të heq dorë nga kafja e mëngjesit me ty në krah, një orë për t'u dashur...

Me ty, më ndalon ora! Vec ora! Cdo gjë lëviz, lulet marrin jetë, ëndrrat zgjohen, njerëzit ecin, lugët kërcasin filxhanit të kafes, vec unë e ti jemi të veshur me minutin e ngecur të zemrës.  Akrepat puthen... sa zemra heshtin bashkë me të... sa gërma mbeten jetime, sa pak duhen fjalët në atë puthje!

Cfarë më pëlqen te ty është se si flet kur je i lumtur, se si të qeshin sytë, në atë cast asgjë tjetër e gjallë nuk ka jetë, sa bukur vdes rrethimi yt e ti je gjithë jeta aty. Më hipnotizon gjithë frikërat e mendimet që më mbajnë larg teje, m'i shuan pak nga pak edhe retë mbi krye që vijnë paftuar, ti m'a bën diell!



Është orë për t'u dashur, për të lënë në ajër shijen e ëmbël të asaj që ne e quajmë tonën, orën e ngecur! Jemi mbërthyer në rrotullimin e ndalur të minutave, në përqafim jemi dy, si dymbëdhjeta e këmbanave që zhurmojnë tri herë. Si cdo ditë në të njëjtën orë do jem e pavdekshme, gjithcka që arrij të përceptoj në vendin përreth, më ndalet sysh... kur sytë e përqafimi bëhen një, më ndalon koha!

Një flutur rozë bën ecejake mbi mua, më ulet mbi dorë, nisem t'i them se është capkëne, po ajo lëviz e më qëndron mbi hundë. Si arriti të dalë prej stomaku, krahë-pranvera e vogël, m'i dha ajrit aromën e sytheve të vogla të sapocelura të jaseminëve.

Akrepat puthen... sa zemra heshtin bashkë me të... sa gërma mbeten jetime, sa pak duhen fjalët në atë puthje!

Sa është ora zemër?
Është e njëjta orë si dje, ku minuti i zemrës ngeci, ku akrepat u puthën, është ora e fluturave, jaseminëve, kur t'i ma bën jetën diell, është orë për t'u dashur...


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more