Skip to main content

N’ajr!



Si momenti i shkëputjes së avionit me tokën, si boshllëku në stomak kur makina bën një zbritje të papritur, si hapat e shpejtë frymë-marrës, të doja, ajër! Njëmijë aroma ka me ty dashuria! Si një parfum që të rikthen kujtime e të vjedh buzëqeshje, si një diell në të kaltër qielli, si avulli që lëshon kafja e orës 7 të mëngjesit, si ndjesi që të vjedh padashje gjithë shpirtin...
N'ajrin tim, jepet vetëm një këngë, n'ajrin tim kërkoj alkol dhe pak adrenalinë, ti je lartësia ku gjatë kam ecur për të mbërritur!

Më zgjatën në duar një revistë dhe shfletova menjëherësh pa ndaluar askund. Faqet vetëm zhdukeshin një nga një, në fundin e saj gjeta hartën e botës, atë formë ka zemra! Në cdo cep të saj, e gjallë frymon etja ime për të njohur shkrimet në hyrjen e cdo qyteti, në cdo rrugë merr jetë edhe njëherë historia e kujtdo.

Dikush do e dikush duhet, janë edhe ata që duhen, ata të paktët mbetur kopshteve të pallateve mbretërore... janë ata të paktë zemër kardinalë që njohin floririn e një shpirti!
Diellit i vij rreth e qark, n'ajrin tim mbi re bën ftohtë, kërkoj edhe një gotë alkol, n'ajrin tim, gëzimi pihet me fund!


Në një formular plotësova identitetin, më ngjante se nuk isha tamam unë, deklarova se do të kthehesha, si e rrënjosur vetja më tradhëtoi për një rrugë mbrapsht. Tradhëti për një hartë lënë varur në murin e dhomës time...për një hartë zhgarravitur me dëshira, për një botë që ka formën e zemrës!
Rrugët ishin ende aty, prisnin dhe njëherë hapat që prej ku u nisëm, premtuam se do t'i ktheheshim. N'ajr bën ftohtë, bulëzat e alkolit dalin në sipërfaqen e gotës e gjejnë rrugën menjëherë në caste të reja.

Në rrugicën e një qyteze, bën ftohtë! Pranvera duket se ende zihet me dimrin, si një cift i ri në hatërmbetje lëshojnë shi. Tokës i puthet aromë jetë. Ti pohon se të ngjan ky fragment me një skenë filmi... Frymoj thellë. Njëmijë aroma ka me ty dashuria! N'at cast, të doja ajër!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë e bërtas veten!

Kam mësuar të mos hesht, as të qëndroj aty në cepin e jetës duke pritur kokulur se cdo të ndodhë, kam mësuar të mos ulem e sodis veten që thjesht frymon. Kam mësuar të bëj shfaqje e të vjedh vemendje edhe nëse jam mes qindra njerëzish dhe zhurmën ta kthej nga vetja. Kam dashur të jem qendra e botës dhe ja kam bërë vetes të lehtë për të mbërritur pikërisht aty ku kam dashur. Por më shumë se kaq, kam mësuar që të mos friksohem nga pasiguria, as nga ato momente kur gjithçka duket si një labirint ku humbas orientimin. Kam kuptuar se jetët tona shpesh ngjajnë me një teatër të pashmangshëm, ku secili prej nesh është një aktor që luan rolin e vet por pa ditur fundin e shfaqjes. Dhe, ndonjëherë, kur dritat janë fikur dhe përfundojnë duartrokitjet, e vetmja gjë që mbetet është të frymosh thellë në errësirën e vetmisë dhe të marrësh udhë të reja. Kam mësuar që t’i pranoj gabimet si shenjë e shërimit, të kuptoj se ato janë si gurët e hedhur në lumë të pavlerë për ata që refuzojnë të shohin p...
1 comment
Read more