T'i dua pak nga pak të fshehtat!

Dua të mos njoh shumë prej teje e të me shuhet njëherësh kurioziteti...

Dua të mos jem një rutinë e vagullt që endem ashtu kotazi në mendjen tënde...

Dua të të jem larg e në kthimin tënd të mos përbëj asgjë të jashtëzakonshme!

Të voglat e vërteta janë krejt ashtu të përthithshme për gjithë cfarë përbën një histori si kjo. Janë si një asfalt i heshtur me vetëm dy kalimtarë, janë si zhurma e lehtë që lëmë pas...

Do të nisesha menjëhere në rrugë të panjohura, me ty le të bënte dimër, do të njihja edhe ashtu, në brymin e ftohjes, në ethe të frymës, do të nisesha udhëve të reja, pa mburojën e fjalës "përgjithmonë", nuk na duhen premtimet, duhemi vetem unë edhe ti.

Mjafton kaq pak në libër të jetës për të njohur më tej edhe veten në ty, mjafton, sinqerisht, disa gjëra le të mbeten pa thënë, ka ditë të jetës ku gjithë të voglat shuhen e në pëllëmbë të cdo ndodhie mbetemi vec unë edhe ti. Mbamë larg të fshehtave të tua, ruaji e duaji brenda vetes tënde, unë mund të ti dëmtoj. Vetes nuk ja dua brengat e aspak ty në të, ti le të mbetesh i paprekur në pluhurin që lënë rrënojat e zemrave të thyera.

Më vesh me një shije të ëmbël edhe pas cdo "mirupafshim", ikim krejt te qetë kundrejt njëri tjetrit pa e ditur nëse do të shihemi nesër a jo, njësoj bën ngrohtë në shpirt edhe duke qeshur me të tjerë që nuk janë une edhe ti. Dehem dhe jam e clirët! Me ty nuk ka asnjë prangë zemre qe më mban lidhur. Me ty shuhen gjithë shkëlqimet e rrugëve dhe prap bën dritë...

Mbamë larg, vetëm duam afër! T’i dua pak nga pak të fshehtat, ti i vesh, i zotëron, si të jenë dicka e zakonshme, si tymi që lëshon një cigare që shpirtit ja shfryn brengat. Është e cuditshme që më tërheqin aq fort misteret e tua…

Të dielave të ngrohta, fjalëve të pathëna do ti vesh edhe rreze të tjera, do të rrotullohet bota rreth nesh, do të bëj prap dimër dhe festa të tjera do të kalojnë një pas një, edhe në ditët kur me kast do të përpiqem të mos të të mendoj, ti do vish përsëri, i heshtur, me gjithë të fshehtat e misteret që t’i dua, me një puthje të re me shije të vjetër…

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog