Në komedinën përbri krevatit!

Në një ditar të vogël shfletova para syve një jetë që dikur kish qënë e jona. Sa vogëli të ëmbël shihja në cdo fletë ku një copëz letre i drejtohesha në emër: i dashur ditar, sot u takuam prap. Sa mall më dogji në kraharor. Në mjekër m'u mblodhën lotët që dikur nuk munda t'i qaj, lotët që dikur u trazuan në shpirt e heshtje mbollën në fytyrë. Cfarë më bënte të isha për ty bota? Cfarë e bënte atë zemër të më donte në atë formë sa sot të më rrënqethë trupin?

Doja të mbyllja sytë e të jetoja edhe njëherë emocionin e një mesazhi të dërguar vonë, të netëve ku premtimet ngjanin të përjetshme, të netëve ku flinim me mëndjen tek njëri tjetri...ku mëngjesi do të na bënte bashkë po prap në cepin e rrugës së shtëpisë, ku do të shkëmbenim ato përshëndetje që zor se i mbajmë mënd se cthuhej në ato fjalë. Doja të isha dhe njëherë e dobët, vec dhembja e zemra e provon një shpirt...

Të merrja pas kalendarin e 1 Janarit të atij viti, të vizatoja një zemër mbi të e të shkruaja, ti nuk dhemb. Në ditët kur mvishej trishtimi si re mbi krye, një copëz rreze vinte prej fjalëve të tua: më ke mua! Sa e madhe dukej bota e vogël e syve tanë. Sa të thjeshta ishin ëndrrat dikur, që një blloku të vogël të verdhë i derdhja cdo ditë shpirtin në duart e tij, thua se zot ishte e m'i ruante në gji të fshehtat që i doja aq fort...

Lexova 76 faqe të tij, e tek të gjitha gjeta një arsye për të qarë, janë vetja kur dija të doja ty, janë ti, kur në cdo mbrëmje më thoje natën e mirë dashuri!

" Mëngjes, e hënë, në dyert e shkollës zhurmat ngjanin si melodi. Para një dite ishim uruar për një përvjetor, ishim uruar me fjalë të buta se të tjerë përvjetorë na prisnin. Një ditë e ftohtë shkurti, ngrohu edhe njëherë një jetë..."

I dashur ditar është e premte, shkurt 2017.

Se si dukem unë sot pasi kam lexuar veten e dikurshme. S'di më a duhet të qaj a të qesh, apo më duhet të kthej kryet e me zemër ti përulem vetes në falje duke thënë se koha më katandisi në ditë të thata! Se di si dukesh ti sot e kujt ja ke mbajtur premtimet që më përkisnin. Nuk e di a e kujton ndonjëherë ritualin e cdo të hëne, ku do të më shkruaje "javë të mbarë...", a e mban mënd si di të duash ti? Të gjitha i ruaj unë në ditarin e vogël me dryn, mbyllur në të, bashkë më ty, kohët kur mendonim se të duash, ishte ne!

Jam kurioze të di, kujt ja dhurove zemrën... atë të dobtën që ëndrra thyen e prek një shpirt. Më thuaj pak, e di ajo për mua? Po kur të pyet, ti cfarë i thua...?

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog