Qyteti ynë, i vetmi i mbetur i përbashkët!

Në prag krishtlindjesh, kur aroma e ngrohtë e festës të ketë rrafshuar vendin, kur në cepin e një rruge të shohësh një cift të përqafuar, kur të njohësh fytyrën e vogël të një fëmijë duke soditur ëmbëlsira prej vitrine, kur të dëgjosh tavolinave plot miq duke brohoritur gëzuar, atëherë më kujto mua!

Më kujto dhe trishtohu, e pak nga pak le të ndjesh dhimbjen dhe ti njësoj si unë dikur... Në natën e vonë e të ngrohtë kur të gjithë kanë dikë për të përqafuar, ndjej se sa bosh është të të mungoj...

Në udhëtimet e të tjerëvë, në ngazëllimin e të qënurit në shtëpi, nën ritme të buta kitare e në netët verë-kuqe pranë oxhakut, më kujto dhe ndjej dhe njëherë atë që dikur vuaja unë...

Në netët e fundit të vitit, në bilancet e vetes dhe ato të jetës, në ato numra të papërfillshëm në dukje por që në fund të ditës na bënin të ishim një.

Në shpërthimin e cdo fishekzjarreje, në zhurmë, në ndjesinë e dickaje të re, më kujto! Më kujto dhe trishtohu, njësoj ashtu sic unë bëja pa ty...

Kur në hapjen e kutive ngjyra plot të dhuratave të mos gjesh në asnjë shirit emrin tim, më kujto dhe ndjej cdo të thotë të mos vlesh më për dikë...

Ndihu ndryshe, argëtohu, buzëqesh, dehu, e kur të të pyesin për mua mos u thuaj asgjë, brenda vetes e di që do vuash, unë e di që të dhemb, njejtë si mua dikur...

Vështirë se do të më kuptosh.

Vështirë se do të ketë të tjerë si ne, si ne që duheshim, si ne që braktisëm jetët e një tjetrit, sa keq dukem pa ty, sa pak vlerë mbart në shpinë sot gjithë cfarë bashkë ndërtuam!

Dua të dehesh një natë prej dëshpërimi, me mish e me shpirt të më mallkosh, ta ndjesh dhe ti si unë dhimbjen që vec prej shpirti me grushta do ta largosh. Më vjen keq për veten, e kam torturuar në gjurmime të tuat, e prap udhëtoj gjysëm zemër endur në qytetin që është i vetmi i mbetur i përbashkët!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog