Mjerisht, misteret u zhdukën bashkë me ty...

Vështirë e kam ta pranoj në sytë e botës, por vetes ja fsheh si një lodër që fëmijës ja heq sysh! Nuk isha asnjëherë në kërkim të përgjigjeve, mendja fliste në emrin tënd cdo justifikim.

Të kujtoj dhe njëherë sa premtime mbetën aty të shkreta si një libër i vjetër botuar herët... Të të rikujtoj dhe njëherë si fjalët kishin kuptim, e si u tret domethënia e tyre me heshtjen e pashoq. Mbetën rrugët pa një kujtim, ato të shkreta vende ku ishin veshur me kurorën "në strehën tonë", i lanë dhe të tjerët gojë-mbyllur, si një kuti pa një fije shkrepse mbetur sa për të ndezur një qiri në emër të së shkuarës, varrosur pa lule mbi krye...

Ditëve të lumtura nuk kam kohë të të kujtoj, por në orën boshe, me kryet mbështetur e syte ngulur në akrepat e orës, më vjen ndërmend dhe njëherë aroma e ditëve plot, ku edhe syve të botës u vishej një mantel lumturie, si drita që lëshonte shpirti ynë i bërë bashkë! Se di a na deshën apo nga dashuria e tepërt u velën e na braktisën dhe ata...

E kisha pranuar dhe në tryezën e fundit bërë bashkë, nuk ngopet me zemër një shpirt bosh si i tyre, nuk e veshin dot të gjithë lumturinë, as të qeshurat me lot nuk flenë dot në fytyra si të tyret, se në fund sa ngjyra mbart e zeza sipër, asnjë... Me shkumës të bardhë, mora guximin të nxjerr të fundit gërma syve të gjithëve, ju vrau lumturia ime?!

Në cast, asnjë zë nuk u ndje, për mua ndaloi gjithcka, vetëm unë bëja ecejake rreth heshtjes tuaj. Nga lart dukeni kaq të vegjël e në ngjyrë gri jeni të veshur në hirin e një shpirti shkret. Nuk ka telajo më të bukur se ngjyrat e botës time, aty ku edhe ty të kam strukur, e perden e zezë të fund shfaqjes e ulën të tjerët. Ti je ende pjesë e pikturës, të tjera shfaqje na presin, në heshtjen tënde e në zhurmën time, bën muzikë!

Fshiva pluhurin që kish zënë dhe njëherë pamja jonë. Ata na qëndronin përballë duke u përpjekur të lëshonin dhe njëherë vrer, në sytë e mi, perandoria shpirtërore është njohur me zemra kardinale!

...dallova një vend bosh ndërkohë që po flisja edhe ato që ti nuk munde ti thuash! Nuk ngurova të vazhdoja bisedën dhe brenda vetes përsërisja me mendje se nata ende skish mbaruar dhe ti do ktheheshe! Mbeti me aq tryeza! Misteret u zhdukën bashkë me ty... Heshtja e tyre u zhbë me njëmijë urrejtje! Se di a na deshën ndonjëherë apo nga dashuria e tepërt u velën edhe ata!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog