Skip to main content

Je e bekuar, je femër!

Ishte një vajzë në cepin e rrugës tjetër, veshur thjeshtë, nxitonte me frymën që lëshonte avull dhe këpucët e sheshta që as zhurmë nuk lëshonin, ishte një vajzë e thjeshtë, me siguri një bijë, ende jo një bashkëshorte, ndoshta e dashura e zemrës së dikujt! Nxitonte... në mëngjes herët!

Ishte një zonjë që lëshonte siguri në hapa jo të shpejtë, palltoja e zezë dhe shalli lidhur mbi të, jepnin siluetën e një force të butë si femra e plotësuar dhe e qetë! Me siguri bashkëshorte, nënë, madje mund të mendosh se ishte edhe gjyshe e re... Lëshontë qeliza lumturie në ajër!

Ishte një femër!Femër, në ecje, shikim, veshje. Ishte një femër me trokitjen e takës mbi trotuar që zhurmonte edhe veshin më të shurdhët, në krah mbante gjithë cantën me vlerat që ja njihte vetes më së miri. Në kurorë i ndizej krenaria. Ishte një femër tek të 30-tat, një kornizë ndjellëse e një njeriu të plotësuar...

Ishte një vajzë, ngazëllehej në të qeshura, më ngjante se ajo nuk ndjente ftohtë, se shkëndija të nxehti e rrethonin. Në ajër mbizotëronte një energji pozitive e pashoq. E veshur në të kuqe, nxitonte...Mëngjes herët!

Ishte një zonjë! Po po, zonjë flokë-shkurtër e krehur si një tipike ruse bjonde. Shtrëngonte përdore një princeshë të vogël ledhatare, me siguri mbesa! Në ecjen e tyre ngjashmëria ishte në harmoni të plotë. Koketat ma gëzuan rrugën, shiheshin sy më sy, nxitonin edhe ato!

Ishte një nënë në rrugën e ftohtë, ulur në cepin e saj, e lodhur në shpirt, akoma më e lodhur në cdo rrudhë fytyre, mbështjellë e vetëm me sytë lëna hapur, ofrohej të të shiste lule... Pa u afruar ti, nxitonte të shiste prej largu. Në mëngjes herët!

Ishte një femër, veshur në përparës e bardhe, në duar shtrëngonte një fshesë të vjetër, largonte prej trotuari cdo gjethe rënë prej peme! Ishte femër, diku tek te 50-tat, nxitonte... I dukej në veprime ankthi për të mbaruar sa më shpejt!

Ishte një grua, ulur në tryezën e një zyre! Kostumi i saj i zi dhe elokuenca në të folur e bënin jashtëzakonisht tërheqëse. Siguria që kishte veshur e bënte të nxitonte për të arritur objektiva të reja... Nxitonte, për në faza të tjera!


Ishte një femër, në maternitet, lot gëzimi rridhnin ndër faqet e saj, e lumtur... Nxitonte të mbështillte në krah vajzën e sapo sjellë në jetë... Nxitonte t'i shquante bijës:
Je femër, je e bekuar! Nxito shpirt, hapi sytë, njih botën, duaj të bukurën, dëgjo zemër, merr nga muzika cdo tingull që të bën shpirtin të të mbështillet me dashuri, merr nga cdo stinë ngjyrat që e bëjnë të vecantë, duaj zemra ime, duaji njerëzit, duaje diellin, qiellin e me sytë lart falenderoje zotin!

Zemër e imja, shpirt prej shpirti, asnjëherë mos hiq dorë nga gjërat që ti do të duash, ëndrrat janë të gjitha në dorën tënde, mjafton që të mos i mbash mbledhur, por si krahë-flutura t’i lëshosh duar hapur në ajrin e jetës tënde!
Nxito bijë, je femër! Nxito shpirt të mësosh, mos ndalo kurrë, jeta është një leksion pambarim, mbushe shpirtin cdo ditë me gjëra të reja, udhëto, nuk ka dije më të bukur për të paguar njohurinë, në cdo qytet vizito muzetë dhe prek të vecantën e cdo vendi që shkel! Nxito të njohësh veten, ti je thesari më i cmuar i fundit të një deti. Duaj bijë, prej dashurisë erdhe në jetë ti!


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more