Në jetë do të vinte dashuria...

Në c'ëndërr m'u veshën sytë kaq keq në ty që as vetes nuk po ja ndjej më dhimbjet? I kisha lënë mbi shtrat kujtimet e me këmbët tërhequr me përtesë ndala pranë dritares. Filxhani i cajit lëshonte avull e me bulëzën e gishtit tregues formova një zemër! Në jetë do të vinte dashuria...

Ti rrotullove celësin e me duar plot dhe i veshur në buzëqeshje më pe me një mimikë lozonjare. Nuk të lashë të shkoje më tej, u spërdrodha si një mace rrëzë dielli dhe u struka në përqafimin tënd.

Unë gati sa nuk shpërtheja prej gëzimi, ndërsa ti, ti ishe po njësoj, ende nuk e dije se frymë prej frymës do merrja shumë shpejt! E lexova në fytyrën tënde sesi dukesha unë në atë moment. Isha e veshur në lumturi! Më duhej vetëm të të thoja se ti nuk do ishe i vetmi, se zemrës i erdhi një zemër tjetër, se ritmet e saj tani janë muzika ime, të të thoja se në jetë do të vinte dashuria...

Ishte aq e madhe për ty sa do të shtohej tek një ëngjëll...

Ne nuk ditëm të duhemi e as zotit nuk mundemi t’i dalim kundër, ai ka një zemër më të madhe se ne, fal aty ku në shpirt është e ndërtuar një copëz shpresë. U përtypa disa herë e në grykë më mblidhej fjala si një sekret!

“Jam shtatzënë…”

Dhe fjalia të erdhi si goditje në shpinë, nga duart lëshove cdo gjë… Ti ishe i përbërë nga njëmijë e një nyje të dhimbshme që m’a kishin këputur mëndjen! Në ditën kur të tregova se prisnim të bëheshim me fëmijë, ishte ditëlindja ime. Vetëm një qiri për vetëm një dëshirë, të kem një fëmijë! Të jetë i yti…

Ty nuk të pata kurrë, por sot në duar shtrëngoj gjithë pasurinë e botës në dorën e të voglit tim. Në mbrëmje kur e vë në shtrat të flerë përsërisim bashkë fjalët: Ne kemi babin më të mirë në botë! Ne rritemi, të duam, i flasim gjithë botës për ty, jemi një ne të dy, jemi një edhe me ty!

Ai ka erën tënde, ka gjakun tënd e në gojën e tij të vogël, fjala më e dashur në botë që thotë, është emri yt!

Ne nuk ditëm të duhemi, por ne sollëm në jetë dashurinë! Ishte aq e madhe për ty sa cdo ditë rritet në zemrën e ëngjëllit tim!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog