...për atë që mbeti!

Edhe sot njëjtë si dje, ti nuk endesh nëpër shtëpi e as aroma jote ska më jetë. Më dhëmb mungesa, der para pak orësh nuk do isha kaq e vrarë sa tani. Të më shohësh pandeh se jam e veshur me plastikën e një kukulle, nuk kam më as mimikë, as frymë as lot!

Nuk jam në kërkim të boshllëkut tënd, jam ende shpirt peng i një lamtumire. Më mirë të ish fjala se heshtja kështu si gërvishtje e thatë. Me fjalën erdhëm deri këtu, doja t'i gërmonim dhe njëherë ato zanore që i morëm me kohën për t'i veshur në cdo ëndërr!

Por ti ike ashtu, sdi se ku e sdi përse!

Ike pa një dorë shtrënguar, pa lënë një copëz jetë në një letër grisur, pa një adresë ku të të kërkoj dhe njëherë për të thënë kaq ishte, ishte kaq pak por bënte kaq shumë vënd! Ishte gjithcka kam, mbrojtur fort deri dje, veshur me më të ëmblat mëngjese e mbrëmjeve me të vërtetën që njëri tjetrit ja njihnim vec unë e ti! Ato pak thesare që midis nesh ruheshin të shenjta, sot sdi se cili fund deti i mban…

Do ndeshemi një ditë, humburazi në një rrugë, ti do të kesh gjetur një tjetër zemër për t’a lënë me shpirtin ngritur peshë. Derisa të digjet edhe copa e fundit e lojës me letrat që pandeh se i njeh mirë...

Derisa ti të dergjesh në grahmat e fundit të mëshirës për një ditë më shumë, për një jetë dhe një kujtim... Pikërisht atë ditë do të shihemi!

Uroj të të dhëmbë po aq sa mua, e të të nxjerrë duarsh atë për të cilën prej dje m'a ke marrë peng, një fjalë që prej nga atje ku është, dhemb!

Një lamtumirë, që në rrugë të mos urrehemi, një lamtumirë jo për atë cka ishim, po për atë që mbeti!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog