Skip to main content

Më je bërë shpirt!

Ti ma ke pikturuar shpirtin me gjithë ngjyrat e një tavoline të crregullt të një artisti. Më ke bërë një melodi me tinguj që shkon drejt e në dhomën më të ngrohtë të zemrës. Më je bërë shpirt!

Më ke trazuar cdo kafe mëngjesi që flinte ashtu e zezë në sipërfaqen e filxhanit! Më je bërë trazira e preferuar e ditëve me diell. Me ty le të bjerë edhe shi, nuk m’a trishton ditën as mundimi më i vogël i grisë së qiellit për të veshur ngjyrat që sot m’i shkruan fytyra!

E ke bërë edhe hënën të qajë prej cdo ylli që ma ke ulur në duar, e ndjej se jam totalisht e mrekulluar me ty, ndjej të të them se nëse kohën do e ktheja një vit më parë, do vija të të gjeja, të fluturoja e lirë në një hapësirë që ishte shtruar me ndjesitë e tua, duke të mbajtur cdo ditë pranë...



Më ke dhënë frymëmarrjen e një shtegtari që nuk lodhet dukë kërkuar vendin ku mund të jetojë, më ke veshur krahët e lirisë  me sytë puthur paqes! Më je bërë ai shpirt që deri dje nuk e dija se më mungonte. A mund t’ja bërtas botës emrin tënd e të shpërndaj pak pluhur grimcash të arta nga gëzimi im?!

Ti i ke kënduar qiellit me kitarë në ditët kur unë kam heshtur, në mëndje më ke urryer e dashur njëkohësisht por kur të kam parë, kanë shpërthyer lule në hapjen e një kanati dritareje!

Ti erdhe me erën, shkunde cdo fije floku timen dhe me aromën tënde ndeze tek unë gjithë shpirtin!  Me ty mësova të marr frymë prej qiellit, dhe me veten pranova se dua të eci zbathur në gurët e një deti, der atje përtej ku puthet me qiellin, e pastaj bota merr fund...

Comments

  1. UnknownSeptember 13, 2016 at 1:00 PM

    Ah moj Desantilaa!! Lum ai qe do te kete ne krahe ty...Do i kenaqet shpirti me germat e tua.

    ReplyDelete
    Replies
    1. DesantilaSeptember 13, 2016 at 1:30 PM

      Mua me kenaqet shpirti me keto qe lexoj nga ty, ja kaq ❤️

      Delete
  2. Ela durresSeptember 16, 2016 at 8:33 AM

    Je nje shenjt

    ReplyDelete
  3. Ela durresSeptember 16, 2016 at 8:34 AM

    Je nje shenjt

    ReplyDelete
  4. UnknownSeptember 27, 2016 at 12:31 PM

    Shume poetike dhe e ndjere. Rastesisht hasa blogun tend ne rrjet. "Cudirat" e botes virtuale ��

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more