Kam ndezur kujtimet!

E di që mungojnë arsyet, që të gjej prap edhe njëherë forcën të shëroj veten!

Por unë as nuk dua ti gjej... Cmë duhen arsyet kur kam një motiv?!

Unë nuk dua që askush ta zërë vendin tënd! Nuk dua të vijë asnjë deri aty ku mbërrite ti, rrugës tënde ja kam fikur dritat e i kam lënë ndezur vetëm një kujtim, atë të premtimit përgjithmonë.

Askush nuk do të ulet në vendin tënd e shpirtit t'i thurë edhe njëherë vargje, të gjithë le të flasim njësoj, unë vetëm muzikës tënde i jam falur me kohë...

Le të më kërkojnë, unë e di se nuk do të munden të më nxjerrin prej kopshtit tënd! Ata nuk ma njohin ende luginën, as gjurmët e tua, as lulet që ti një nga një i shndërrove në copa zemre! Në oborrin tonë, flenë e zgjohen gjithë lulet e botës, edhe tulipanët e mi... Dhe ujitja e tyre me lotët e ikjes tënde...!

Nuk do të lë askënd në pragun e hështjes time të trokasë, ti ende fle aty dhe gjumin nuk dua të t'a tremb unë... Në qiellin tim, do të lëshoj tullumbacet mbledhur me një fjongo si dëshirë, të vijnë drejt e aty ku je ti, si një lutje për të të parë edhe njëherë!

Do të shëtisja rreth e qark teje pa u ankuar se zvarrë e tërheq fustanin që më pengohet edhe gjëmbave të trëndafilit, as irisëve lozonjarë, as manjolave që i deshe fort nuk do t'i ankohem për ty...

Do të qaj mbi një tulipan të bardhë, i tillë ishtë dhe shpirti yt!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog