Ti je gabimi im i preferuar!

Mirëmëngjes shpirt!

E di…

Ta lexoj në sy mëndjen, je kaq pa fjalë sa më ngjan se nuk të njoh! Jemi të gabueshëm, e di, por me ty do gaboja gjithmonë… prap, qindra herë e në fund të ditës nuk do ndjeja peshën e ndërgjegjes të më lëkundej para syve!

Më pyetën se c’bëhej me mua dhe unë buzëqesha. Me një shpirt plot pohova se asgjë nuk është në vendin e duhur e copat janë të tretura larg njëra tjetrës, se netët i kaloj edhe pa gjumë e ndoshta jam e dërrmuar kur vjen mëngjesi por në trishtimin e asaj që jepja në fjalë, fytyra qeshej… Po, qeshej, sepse në mendje askush nuk më ndal të të mbaj ty!

Ti je gabimi im i preferuar!

Le të më thyhet zemra, prap do të zgjidhja ty! Sepse edhe pas vitesh, as unë as ti, nuk do kemi frikë të pranojmë një fjalë: u deshëm ne! Të mos ngremë ceremoni heshtje e të venitemi në mëndjen e njëri-tjetrit si dy të huaj larguar kokëulur duke rendur pas atyre që nuk do të na njohin kurrë si jemi…

Zemrën nuk ua njohim, as ata nuk na e njohin ne, e për aq kohë sa një mendim më bën ditën të ndryshueshme, dua ta mbaj aty. Nuk m’a dëmton shpirtin, as shpirtin nuk ja marr vetes, por e dua për aq, të jetë e imja dhe e jotja, të jetë e jona përgjithmonë!

Nuk do të të kërkoja të më flisje për gjëra që une dhe ti i dimë, nuk do doja të dëgjoja asgjë që do të trazonte lugën në filxhanin bosh që kërcet vetëm zhurmë. Nëse do të jem gabimi yt, shpresoj të jem i preferuari.

Mua nuk më gëzon ajo që përbën një mëngjes të lumtur, nëse nuk ka shije të hidhur brënda, për mua është një ditë e rëndomtë. Ndaj lërmë ta mbaj gabimin për gjatë, unë e pëlqej po aq sa ti…

Nuk gënjej veten duke mbajtur peshë kujtimesh me vete, nuk ngrihem dot pa e ditur se të tjera më presin sot. Motivi im është ai minut kur ndjej se këmbë e duar po bëj dicka që ndoshta nuk do duhej ta bëja. E për dreq fytyrës m’i vishet e qeshura…

Të dua fort!

Thellë në shpirtin tënd jam ulur e bëj zhurmë, e prej tij nuk dal që syve të tjerëve ti ngjaj se e cmendura të ka pushtuar. Jam aty ku vetëm ti do e gjeje rrugën për ta ardhur. As ti, nuk do të hiqje dorë nga shpirti im, ke lënë vëndin tënd aty…

Ditë të mbarë shpirt. Kjo është pjesa më e bukur. Ti largohesh e unë me fytyrën e lumtur kërkoj kafen e dytë, e me diellin nga pas, ngrohtë i pranoj vetes:

Do të të ripërsërisja gjithmonë, ti je gabimi im i preferuar!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog