Thërrmijash më bëhet shpirti!

Shikimet ndeshen dhe njëmijë copash thyhen të gjitha përreth! Mbetemi të dy, përballë!

Një gri e heshtur, pluhur, dhe e vetmja pamje e qartë, janë fytyrat tona që njëri tjetrit ja lexojnë gjuhën e shikimit. Asnjë melodi nuk merr formën e lëvizjes tënde, tingujt nuk gjejnë më as veten në vija pentagrami, mbeten pezull, të fikura, ndërkohe ti më njeh cdo qelizë të heshtjes time...

Ti me heshtjen time ndërton e thur qindra jetë, te disa vdesim e biem e tek të tjera marrin formë të pathënat e një nate të gjatë korriku...!

Molekulat e ajrit tim janë pasqyrimi yt! Aq herë sa ti hap e mbyll sytë kur je përballë meje, aq të shpeshta bëhen rrahjet e një zemre, derisa në një moment nuk e ndjej më pulsin. Ti je afruar dhe fryma ime ndalet!

Nën lëkurë më dhëmb ajo që ishim, se jashtë e dua atë që jemi...

Më mungon edhe kur kujtoj se ti do të ikësh për pak, edhe kur me ankth pres të kthehesh, edhe kur pas të gjithave ti shfaqesh, thërrmijash më bëhet shpirti. Më merr malli për fjalët, kishim aq shumë për të thënë sa fundi ditës merrte me vete fjalën: nesër…

Sot që është e nesërmja, kemi mbetur të vakët, edhe të përbashkëtat i kemi veshur vetëm në një prekje, jemi kaq shumë të dy sa qëndrimi larg më bën të ndjej një hapësirë boshe në frymën që marr kur ti nuk je aty…

Një hap më afër dhe grija e përhimtë fillon të ngjyroset! Fytyrat tona bëhen një me gjithckanë. Unë buzëqesh, ti më ndjek! Nëse do të kalojë një ditë e vetme pa të thënë se ti je cdo gjë që kam dashur në jetë, më beso, thellë në shpirt, ajo ditë do më dhëmbë. Në rrugëtimin tim me ty, kam njohur veten, e kam filluar t’ja dua vetes edhe difektet, kam kuptuar se ato janë gjërat pa të cilat ti nuk do më kishe dashur, kam dëgjuar disa herë të njëjtin refren e njëmijë herë të tjera do ta dëgjoja, të dua vetëm ty!

Ti më fik ëndrrat por më ndez dëshirat, ti më ndal frymën por më jep qindra pulsime zemre, ti je e keqja ime e domosdoshme, je ai që më ushqen shpirtin me atë që më së shumti dua, adrenalinë! Ti je shpejtësia, era e furishme, vrulli, sfida, ankthi dhe frika, je gjithë gjërat që më ndalin frymën, por më shpeshtojnë rrahjen e zemrës!

Shikimet ndeshen dhe njëmijë copash thyhen te gjitha perreth! Mbetemi të dy, përballë!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog