Të cmendurit ata!

Gjëja që më pëlqen më shumë është kur të tjerët thonë fshehtas për ne, janë të cmëndur!

Janë të cmëndur sepse zihen shpesh, sepse nuk dinë të fshehin inatin e zemërimin me njëri tjetrin, sepse preferojnë më shumë të qëndrojnë bashkë sesa me ne, të cmëndurit ata sa duhen!

Sa e sa herë kam ardhur duke ulëritur poshtë dritares tënde, dhjetëra herë të kam urryer e kam hequr dorë prej teje. Kam pranuar se nuk do kthehesha më kurrë. Të kam thënë në fytyrë, dreq sa të dua, nga pafuqia për të të urryer, do ta thoja cdo ditë, ti je cmënduria ime. Ti ma con shpirtin peshë. C'dreq fluturash në stomak, ti je rënia e lirë pa parashutë, kush më foli për romanca rrugëve të Romës, nuk ka njohur akoma ecjen zbathur në mëndjen tënde, as verbimin që lëshojnë sytë e tu, nuk e ka njohur se cdo të thotë të dehesh me ty!

Të jesh e cmëndur me ty, të të duash aq fort sa të të dhëmbë, të qëndrosh një orë e të ngjajë me përjetësinë, t'i shpjegosh botës se pa njëri tjetrin, do të ishim të zakonshëm...

Do kërkoheshim prap, në cdo këngë, në cdo varg, në fytyra njerëzish e në hapa të shkujdesur. Do kërkoheshim netëve që shpirtin ua kemi falur, të dehur do mbeteshim në kërkim e në zgjim trullosur do pranonim të ndarë se pa ty e pa mua është cmënduri të jetosh!

Është cmënduri të të mungosh ti, të mendohemi fshehtas për njëri tjetrin e të shtiremi në mëngjes se asgjë nuk ka ndodhur! Nuk do ta bëja kurrë, do vdisja pak nga pak cdo ditë pa ty! Errësira është parajsë me ty në krah. Ti ma con shpirtin peshë, je vrulli i "të dua-s" time në castin kur më së shumti më bën nervoze, je goditja më e fortë, je gjithcka nuk kam imagjinuar!

Fshehtas thuhet për ne, janë të cmëndur, të cmëndurit ata sa duhen!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog