Një herë nuk mjaftoi për t'u dashur!

Si ka mundësi që sa herë mëndja vjen drejt e tek ty duket sikur ma ngjall dhe njëherë atë që dikur kishim...ishte kaq e brishtë, e doja!

A ndodh që brënda nesh të ketë qeliza të pavdekshme të zemrës së njëri tjetrit?! Mua më ngjan se e imja përpëlitet keqaz kur ti bëhesh pjesë e saj!

Është një ditë e zakonshme e në fakt më ngjan si dicka speciale, më duket se kështu justifikohen të gjitha herët kur je e dobët prej ndjesive!

Si melodi e dëgjova prej larg një këngë që dikur ja ulërisja të gjithëve se "është e imja", sikur vargjet i kisha nxjerrë prej një nate pagjumë direkt e në vijën melodike.

Me dëshirë do të të kisha parë edhe njëherë, të pranoja aty për aty se të paskam dashur me të drejtë! E të ta thoja dhe njëherë më fort se dikur: po, do të të doja prap edhe njëherë tjetër, aq plot ma ke lënë zemrën! Dua të duhemi edhe njëherë, nuk jemi dashur sic duhet atëherë. Më duhet të ta them duke të të parë në sy: je fryma ime! Më duhen edhe njëherë ato pak minuta për të të takuar si herën e parë në kthimin e dytë, në atë që mëndja më thotë se tani është më e fortë!

Nuk e dija se do kisha pritur kaq gjatë për t’u bërë më e fortë, po rikthimi tek ty qënka shpërthim lumturie. Dua të të pyes edhe njëherë se si ishte takimi ynë i parë? Të bëhem kurioze nëse më mendon gjatë ditës e të buzëqesh me hatërmbetjen tënde kur nuk të shkruaj. Të të them se më ka marrë malli për ty! Nuk mjafton njëherë për të të dashur…

T’i rikthejmë kujtimet në kohën e tashme, të zhurmojmë dhe njëherë mëndjen e njëri-tjetrit, të pranojmë se duhemi si dikur, edhe pse ndaluam në stacione të tjerë e dikujt tjetër i kemi falur ato që dikur na përkisnin, të pranojmë se gabuam të ndarë…

Në përqafimin tënd ndjeva dhe njëherë zemrën të rrahë fort. Më riktheve në ditën kur fort më shtrëngove me lutjen: mos ik, qëndro në kohë… e në fakt të dy e thyem këtë lutje.

Jam kthyer, sepse dikur isha e dobët të pranoja se të doja.

Jam kthyer, sepse më duhet të të dua edhe njëherë, sepse ndjeja të braktisur diku rrahjen më të fortë që kishte njohur zemra, sepse ti m’a rrotullon botën, jam kthyer të qaj në përqafimin tënd prej gëzimit se: Ti je i bërë kokë e këmbë me dashuri, njëherë nuk mjaftoi për t'u dashur!

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog