Do kishim qënë të lumtur!

Do të ishte ditë e hënë e do të nxitonim në kafen më të afërt për të nisur një javë të vrullshme...

Unë do të isha e shpenguar e do të stresoja me pyetjet e mia, ndërsa ti, ti do më ulje shpirtin në tokë me shikimin tënd!

Ti je globi i rrotullueshëm e kudo të mbështes gishtin e di që do të gjej aty ty!

Ti je paqja! Të bardhë e ke dhe fjalën. Ma bën të hënën një të premte pasdite, ma kthen hartën në rrugën time, më vesh me një muzikë që prej duarsh më fton në kërcim!

M'u kujtove padashje ti, ndërkohë që dëgjoja këngën tënde të preferuar, më riktheve në atë botë ku mendoja se ishte e jona!

Në ate botë ku një premtim kushtonte më shumë se gjithë pasuria e një jete, nën atë cati, ku të pohoja se të lumtur më bën njeriu, nën një diell, ku buzëqeshja më vidhej duke të të thënë symbyllur, tani të dua!

Nuk do lëndonim askënd tjetër po të ishim bashkë, as nuk do njihnim të tjerë njerëz me fytyra të ndryshme e me gabime të njëjta, do kishim qënë të lumtur...

Nuk do kishim ndezur keqaz zjarre mërie për të djegur duart e një kohe që pranë na donte, nuk do urreheshim si sot, as për njeri tjetrin sdo të mbushnim gota plot gërma me vrer që helmojnë edhe ajrin, nuk do të na duhej edhe një herë tjetër një tufë me ëndrra t'i sistemonin, do kishim qënë të lumtur pa i veshur brirë krahëve të një ëngjëlli...

Ti e di, një zemër thyhet disa herë, po prap vazhdon rreh njësoj...

Thyhet disa herë, për t'u bërë më e fortë!

Dua të ndez nga një qiri për cdo ditë që nuk e nisëm bashkë, të mbush një dhomë plot dritë për cdo emocion të munguar, të ngroh shpirtin e një catie që asnjë ditë nuk na mbajti dot brenda kafazit të një zemre.

Këmbëkryq jam ulur në pllaka te ftohta, i pëshpëris vetes, mos u mërzit, dyer që mbyllen janë ato që nuk na duhen, të tjerë hapa presin gjurmën time!

Ngadalë tërheq këmbët drejt dritares, i hap të dyja kanatet dhe era e fortë ma bën vëndin errësirë, qirinjtë shuhen, bashkë me të edhe dëshirat e mia!

Iku edhe një ditëlindje...

Comments

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Desantila

Search This Blog