Skip to main content

Të kam falur!


Është ditë e njëjtë si javën e kaluar dhe po njësoj ngjan edhe kjo kafja që po gëlltis vetëm! Është një nga ato ditë ku shkëlqen dielli po kafja pihet pa sheqer, ku qielli është blu por ska biskotë në pjatën e filxhanit, ku zhytem në lexime e syri më stakohet në atë thonjëzën e shprehjes “ti ke ngjyrat e shijes time”…



Të kam falur,
Sepse ti meriton të të duash në një formë tjetër,
Të kam falur,
Se aty ku më puthet mëndja me zemrën jam në luhatjen më të fortë e kaq mundem.
Të kam falur sepse unë nuk kam kohë më vonë, jam shumë e zënë duke jetuar të tashmen,
Sepse gjeta mënyrën për të qënë shumë afër e për më larg shkoja.
Të kam falur se sot nuk paska as fëmijë që ngrenë balona, ka vetëm të rritur që një pas një ankohen. Se gjejmë forma për të qënë të ndryshëm e gjëmojmë pas asaj që na bën të jemi të njëjtë. Kontrovers i veshur keqaz sot.
Të kam falur se edhe dimrit ja dhashë duart, e i thashë shihemi herës tjetër.
Të kam falur se dua të liroj mëndjen nga pikëpyetjet…
Të kam fal, që edhe ti të ndihesh më mirë, sinqerisht, a të kam vrarë shumë duke të të mbajt në mënd gjithë këtë kohë?!  Të kam fal, e po të njotoj që udhëtimit i erdhi fundi…

U ngrita nga kafja dhe po shfryja thua se s’më mjaftonte as ajri, as dita, as 24 orë, e rrugës, në mendime me veten, thashë, sot do ta bëj ditë të mirë.

Do t’i them “mirëmëngjes” atij që nuk i flas kurrë, do shkoj të ndez edhe një qiri e do të lutem edhe për ty që më ke bërë keq, do t’i rikthej buzëqeshjen dikujt që mendoj se e meriton, do bëj një dhuratë, do blej lule, do jem ajo vajza e kopertinës që ngjan aq perfekte në dukje dhe qesh në mes fushës së gjelbërt, do bëj gjëra që deri dje nuk i konsideroja dhe aq efektive për dikë…

E kam nis me veten e do ta përfundoj me botën!
E kam falur zemrën disa herë e fal prap, se këdo që kam pyetur më ka thënë se ajo është e vetmja gjë që edhe pse thyhet, griset, vritet, pritet, bëhet prapë po njësoj duke e ushqyer rregullisht me vitaminën kohë.

Sot e kam ndarë mëndjen që mbi të gjitha të fal veten. Ato premtimet për falje, ja adresova asaj që unë jam sot. Sot zgjodha të fal veten, sepse unë e di c’kam bërë, e thonë se vetë-gjykimi është më i rëndi.
E ngase nuk dua të gjej veten në dilema të tipit: a duhet t’i fal të tjerët? Më mirë fal veten!
Të ndihesh fajtore është mirë, në thelb është e vështirë t’i pëshpërisësh ndërgjegjes për t’ja ndryshuar mëndjen, kështu që është më e bukur marrëveshja…se arrin njeriu në atë pikë sa të ndihet keq edhe për mendimet negative që ushqen, lëre pastaj për skemat që i tejkalojnë filmat thriller…

Gabimet janë më të bukura kur bëhen me ndërgjegje, në një ditë si kjo, me diell, në qiell blu, duke i thënë vetes: Të kam falur!

Desantila

Comments

  1. Mirëdita, ndërsa jeni duke e lexuar këtë, dijeni që problemet tuaja janë zgjidhur përgjysmë nëse mund të ndërmerrni veprime në lidhje me to sepse ajo është një grua e fuqishme shpirtërore atje e quajtur Dr dawn acuna, të cilën e takova duke lexuar një artikull në internet, ajo më ndihmoi me një magji që ma ktheu burrin pasi burri më la për më shumë se 8 muaj, ajo bëri një magji që më ndihmoi të mbetem shtatzënë për burrin tim dhe tani kemi 2 fëmijë të bukur, tani jeta ime në martesë po shkon mirë, çfarë mund të kërkoj më shumë .... a keni problem që dëshironi të zgjidhni?

    *Nëse dëshironi të mbeteni shtatzënë.
    *Nëse doni të pajtoheni me burrin tuaj.
    *Nëse keni nevojë për të kuruar ndonjë sëmundje.
    *Nëse doni të ndaloni abortin.
    Dhe shumë të tjera, acuna e agimit do t'ju mahnitë me Fuqitë e saj të mëdha. kontaktoni atë në whatsapp: { +2348032246310 }
    Email: { dawnacuna314@gmail.com }

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Fuqia e Fjalës!

Fjalët janë të fuqishme. Pak gjëra duhen për  të ndriçuar ose për të dëmtuar dhe fjala padiskutim është si një gjuajtje në shenjë për shumë situata dhe individë. Përpiquni të mos bëni gabime me fjalën, janë si një armë vdekjeprurëse. Luftërat kanë filluar me fjalë, prej fjalës e më pas prap prej tyre kanë përfunduar. Kam njohur  njerëz të cilët janë të gatshëm të ndajnë ndjenjat e tyre më të brendshme, nevojat, frikën, shpresat dhe ëndrrat ... nëpërmjet fjalëve. Pa aftësinë për të vënë fjalët së bashku për të formuar mendimet tona, ne jemi të humbur. Mungesa e fjalëve mund të jenë shkatërruese. Shumë marrëdhënie janë humbur nga pamundësia e një partneri/e që kanë mungesë vullneti për të folur gjërat midis njëri-tjetrit, por zgjedhin rrugën e shkurtër, heshtjen. Më duket shumë interesant fakti se  kur i bërtasim fjalët tona, ato kanë tendencën të humbasin fuqinë e tyre; pak ironike kur e konsideron se duke pëshpëritur ato nuk do të jenë aq në vëmëndje të dëgjuesit. Nj

Bisedë këmbëzbathur…

Ulur në bregun e një gjiri që me siguri një emër duhet ta ketë, mbështillem me veten dhe mendoj se si koha e humbet reputacionin në një gjendje të tillë. Gjysëm diell, erë e lehtë, hije e rënë në shkëmb, një pullë e këmishës mbërthyer, këmbëzbathur! Rrëkëllej një gotë, bashkë me mendimet që më ngacmojnë me praninë e tepruar të tyre edhe pse përpiqem ti hutoj. Mendimet nuk i binden më urdhrave! Dorëzohem. Me dëshirën për të hequr qafe "gjërat" e panevojshme sa më shpejt të jetë e mundur, guxoj ti bëj dhuratë në xhepat e të tjerëve elementët e ndërgjegjes. Sa lehtë do ndihesha nëse nuk do të peshonin cdo ditë në mua. Jam në një botë që nuk sheh së jashtmi por është e brendshme, që merr formë nga mendimi i cili nuk kumbon, por përhapet si valë në vetvete. Qënia ime bart ankth si torbë e marrë në piknik. E lëshoj. Një moment paqeje që nuk luftoj me fjalët, një ritëm i heshtur i përkundur me zhurmën e valës së detit që më mbërriti deri tek gishtërinjtë. I vetmi film me ngjyra

Të të kem edhe njëherë më shume se kaq…

Ne kemi më shumë brenda vetes sesa ajo që japim, e ruajmë si më të fortën armë, si më të cmuarën vlerë, e ruajmë veten për ditët ku do të na duhet të vihemi në provë. Kur jeta na ul me këmbë në tokë e na merr në pyetje, na vendos përballë një ndjesie që në vetvete është pasqyrë të cilën kemi refuzuar ta shohim… Atëherë ne zhvishemi! Heqim dorë nga të qënurit të paralizuar dhe mbajmë në shpatull forcën e të qënurit pikërisht ne! Zgjedhim të marrim edhe shije te hidhur, provojmë lot, ndjejmë zemërim, trishtim, mblidhemi grusht në guackën e errët për aq sa na duhet e prapë brenda vetes e gjejmë rrënjën dhe dritën. Ka një magji në padijen se c'do na ndodhë më pas dhe më e bukura qëndron te forca për të mos patur me vete frikën të provosh përsëri. Të duash, të dish të duash, të duash edhe pa ditur e të jesh e plotë aty, të prekesh të gjitha, mjafton të të bëjnë të lumtur. Ne njohim veten tonë më të bukur vetëm kur jemi të aftë të duam, të ngjashme me zotërimin e gjithë botës në shpirt.