Skip to main content

Më kujto të të harroj!

Më kujto të lutem që më duhet të takoj dikë sot…
Më kujto që më vonë më duhet të shkoj në bankë dhe më pas më kujto që duhet të shkoj të vizitohem…
Kujtomë dhe njëherë se sa e hidhur është të të mbajnë larg dhe të jua ndjesh në fytyrë mungesën, sa e trishtë është t’i përtypësh një pas një dëshirat, sa e vrenjtur bëhet dhe koha kur qiellin ma prishin retë e tua!

Por mos harro dicka:
Kur të më kesh vendosur në kutizën e të voglave të shkuara, do të të kthehem me fuqinë më të madhe që më mbart shpirti, aty ku askush sdo të mundet të të kuptojë, aty ku të tjerët asnjëherë nuk të kanë goditur, ku njerëzit nuk të kanë njohur. Më lër të të shfajësoj sepse të mbaj në atë pjesë të harruar të mëndjes ku ndoshta edhe pluhuri të ka zënë. Kujtomë të të liroj nga ndërgjegja sepse je një peshë e panevojshme aty. Më jep mundësinë të të heq nga duart ato pak të mira që ti dhurova prej zemre. 
Ka kohë që nuk më dhëmb asnjë pjesë e asaj që mbeti, ndaj më kujto të bëj një vizitë për të hequr cdo merak. 


Jam pak vonë por mos u shqetëso, jam në kohë të mjaftueshme për të të bërë ty të ndihesh keq! Jam në ditën më të mirë për të të veshur ty shëmtuar, dhe mos mendo se nuk e kam bërë…
Cuditërisht kam mësuar se gjëja më e thjeshtë sot është të të bëjnë të ndihesh keq! Dhe ka forma të ndryshme që përcillet kjo ndjesi. Është dikush që të thotë se je shëndoshur, e është dikush tjetër që të thotë se nuk të shkon të dobësohesh se ti kështu je…
Mua nuk më përfshin dëshira jote për të më bërë të ndihem keq, asnjëherë në jetë nuk më kanë pëlqyer gjërat e thjeshta, preferoj të komplikoj situatën për të kuptuar nëse njerëzit janë ata që dua unë të besoj apo janë realisht ata “pa doreza” që më shfaqen, nëse unë realisht dua të bëhem pjesë e të keqes së tyre apo jam pre e grackës së ndotur, nëse me të vërtetë dua ta shpenzoj atë kohë mbi njerëz që më bëjnë të vjell vrer ose me ata njerëz që më pëlqen të shijoj sheqer!

Por në këtë jetë, nuk duhet thjesht të ekzistosh, dhe me këtë gjë të bësh dëm, se e bën edhe me kaq gjë, dihet, duhet të mësosh të jetosh dhe ti japësh hapësirë vetes që ti mundesh për më shumë dhe më beso, ti mundesh të bësh më shumë! Nuk është fat që sot u zgjove, bën mirë të mësosh dicka më shumë, t’i japësh mëndjes një dritare të vogël, të pikturosh, të dëgjosh historinë e vëndit tënd, të bësh mirë, por mos rri pa bërë gjë e keq mos bëj gjithsesi, e dimë të gjithë që cikli i jetës do të të sjellë në atë prag që do ti hapësh dyert një ditë të keqes së padëshiruar…
Po në fakt më keni ngrënë jo pak kohë, që e kam futur  gjëkundi në një bllok për të mos e harruar se ma keni borxh…
Kam menduar se përherë të qënurit optimist dhe i lumtur shkojnë paralelisht bashkë…
Njerëzit optimist janë përherë me vonesë…

Ndaj të lutem, më kujto të të harroj!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more