Skip to main content

Shihemi nesër!?

Une jam këtu sepse ka shume kilometra qe dua t’i bëj me ty. Sepse ka mesazhe te pashkruara e premtime të pathëna. Ka ende data të parrethuara në kalendar, ka përvjetore që presin t’i shuhen qirinjtë, ka netë pa gjumë që duan të na mbështjellin.

Unë jam këtu sepse akoma nuk e di se si është të drekosh me ty në një ditë të dielë, në periferi, në pranverë, me diellin që puhizën e lumturisë e jep drejt e në tavolinën e shtruar
Jam këtu sepse ende nuk kam provuar ankthin e pritjes së një lajmi të rëndësishëm tëndin, sepse dua të ndash me mua gëzimin dhe hidhërimin e atë castin e vogël të etjes time për të të treguar se jam promovuar në punë.
Jam këtu sepse ka ende shumë filma që dua të shoh, ka pafund libra që dua të lexoj, ka këngë që dua t’i dëgjoj me ty, ka mëngjese që dua t’i zgjoj me ty, sepse ka shumë gjëra që dua t’i tregoj njerëzve për ty…

Unë jam ende këtu sepse bota ka nevojë për ty!
Sepse nuk kam qënë kurrë në Paris, Japoni apo Australi, sepse ka shumë cepa që jeta ende smë ka përplasur me to. Sepse ka edhe një vjeshtë tjetër që ende nuk ma ka njohur buzëqeshjen e artë.
Ka shumë histori e shkrime që unë ende nuk i kam hedhur në letër, sepse ka emocione që ende nuk i kam provuar, akoma nuk e di se si është të kapërdish hatërmbetjen tënde e pajtimin e ëmbel pas saj, sepse unë nuk e di se sa mund të vrasë mungesa jote për të të përqafuar fort pasi të të shoh.
Ende nuk të kam thënë se sa të vlerësoj, prandaj jam këtu…

Sepse kam nevojë të jem këtu, sepse dua të jem këtu, sepse thellë në shpirt, meritoj të jem këtu!
Unë jam këtu sepse lumturia ekziston, e për aq kohë sa ajo të ketë jetë, unë dua ta ndaj me ty. Sepse ka akoma ditë me shi që unë nuk i kam parë me ty prej xhamit të dhomës që mban aq ngrohtësi.
Ka ende shumë stinë që nuk i kam veshur me ty, shumë fotografi të pashkrepura e një album bosh në pritje të tyre.
Unë ende nuk t’i njoh momentet e tua të lumturisë, akoma nuk e di se si duhet të sillem me ty kur ti të mërzitesh, e se cfarë ngjyre merr shpirti yt kur është plot…
Në cfarë ore të zgjohen ëndrrat? Sa shpejt ecin gjurmimet e tua drejt tyre? Sa pikëpyetje të tjera kam që më duhet kohë t’i jap formë.

Shpresoj të gjesh një arsye për të qëndruar…


Shihemi nesër!?


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more