8 me 2

Unë dhe zemra veprojmë si dy individë të ndryshëm… po po! Nuk më pyet fare, shyqyr që na mbledh darka brënda një krevati. E kam fjalën për zemrën si organin muskulor që furnizon trupin, jo për një individ që i thua “zemra”.

E cuditshme është në fakt se si shpesh herë reagojmë duke u nisur vetëm nga instiktet dhe ndjesitë, që me thënë të drejtën, unë e kam bërë shpesh, se vdes për atë dreq adrenaline. Po dje ja mblodha si gruaja burrit, po e dimë që të gjithëve jua mbledhin në fund të ditës…

Dëgjo këtu i thashë, se asgjë ske “ndritur” deri më sot, i ke mbushur të gjitha kupat dhe unë nuk kam ndërmënd t’i pi, të kam dëgjuar mjaftueshëm, shpesh herë më je dukur e mirë e të kam toleruar, po c’paske qënë. Si nuk u lodhe? Sa herë je copëtuar? A nuk të vjen keq që sa herë të “operoj” e të duhet aq kohë të rimëkëmbësh ti prap ngrihesh e thyen këmbën? Nuk di si t’ja bëj me ty…

Të kam blerë mbrojtëse për gjunjtë, nga ato që mbajnë disa tipa të një lloj sporti që as emrin nuk ja di, edhe atë që mbulon kokën me hekura  e me dreq e me shejtan ta kam blerë, e ti c’bën, shkon e qërrohesh nga sytë, a ti tiiii. E pakujdesshme je…

Po unë nuk të lë më, më marsh të keqen... Që mbrëmë i mbyllëm hesapet edhe ta them sinqerisht që smë vjen keq fare për ty, mbeta duke të të ngushëlluar. Më dhëmbin edhe muskuj të tjerë që ti të llastohesh si e vetme e të më vjedhësh gjithë vëmëndjen. Natyra ime capkëne të sfidon sot…

Sepse ti nuk më kupton… ke mëndjën tënde dhe e di që vështirë se do biem dakort ndonjëherë, prandaj të kam “censuruar” takimin me zemra të tjera, atë pjesë të axhendës ja kam lënë trurit, është më i zhdërvjellë se ty, mistrece, të kam xhan mi po ti më ke bërë copash… si fëmijë i llastuar je, po të kam thënë që unë jam xheloze përherë kur ma “vjedhin” vëmëndjen “gjërat” më të vogla se unë… jam egoiste mi, s’e kupton?! Edhe ty ngaqë të dua për vete po t’i them këto. Si mendon ti kush të do më shumë se unë?! Asnjë mi…

Po herën e fundit ma punove bukur, ike larg shumë…e poshtër, 3 bileta duheshin prerë për të të ndjekur, cmë ke bërë, as leje nga puna nuk merrja dot, as leje lindje nuk merrja dot, se duhen 9 muaj dreqin, e ti më ike nga sytë këmbët, unë prap bëra si bëra ushqeva muskujt e tjerë, mëndjen më shumë e kam sfilitur këto kohë, zbor i kam bërë, ushtri të keqe forcash komando, po jo mi po ka lezet, do ta provosh dhe ti pa merak.

Aty rri, mos lëviz, të prangosa, m’u dorëzove e lodhur vetë, prap e thyer copash, dhe unë prap të ushqeva, se nuk jam si ti unë, mosmirënjohëse, që të gjitha rrahjet i numëron me frymën e një zemre tjetër.

Sot është herët për të të thënë se po e merr veten… të duhet kohë…

Por më vjen keq të të rrëfej se përqindjen më të madhe e mori mëndja, ndërkohë që ti mbrëmë bëje ecejake për t’u rikthyer tek unë, mëndja urtë-butë, nuk më la kurrë vetëm!

Desantila