Unë e di që ti do vish!

Ke lënë një cantë këtu dhe e di që me siguri do të kthehesh ta marrësh. Mban brenda shumë gjëra e është e rëndë për t’u lëvizur ndaj nuk kam ardhur unë të ta sjell. Sepse e di që ti do të vish… E kam futur diku që as të mos mundem ta shoh, sepse edhe skutat më të vogla të saj, i kam paketuar unë!

Është një pako e madhe që zë më shumë vend, e mbusha pak nga pak atë, e mban mënd, ditëve të ftohta të shkurtit. Sa e rëndë u bë në fund, as vetë nuk e kuptova që kisha futur dhe shpirtin brënda!

Ke një tjetër pastaj, në cep, ka një qese blu mbështjellë, atë e kam palosur ditë të hëne, dallohet, është e c’organizuar, ka një buzëqeshje, një hatërmbetje, një të puthur, të gjitha aty!

Këtë prej letre me gërma e ke të vecantë, se më vjen të qesh kur e kujtoj se cfarë ka brënda, janë të gjitha mesazhet e mia, analiza të detajuara të cdo gabimi tëndin, kërkesa të vrullshme për të të prishur gjumin me inatin tim prej zgjimit të herët, falenderime prej zemre, dhe një peng që e vura si fjongo të kuqe!

Ajo më e vogla ka një orë brenda!

Thonë se është dhurata më e shtrenjtë që mund t’ja dhurosh dikujt, koha, është gjithcka kemi, që ikën e nuk kthehet. Ajo, si unë, ecën!

Ah, po, kam dhe një filxhan, në fakt nuk është I yti, por ta kam vënë unë aty. Për cdo kafe që kam rrotulluar mëndjen me 100 pikëpyetje, për të hidhurën e saj me ëmbëlsinë e mëndjes time, për të nxehtën dreq kafeje që më e errët se vetë pasditja e dimrit, më shoqëroi kaq kohë.

Ke një grusht me kapëse fletash aty tek kutia e bardhë, që të ri-organizosh edhe njëherë ato që tashmë i di mirë, se jo pa qëllim t’i kam vënë aty!

Atë kalendarin që e vura në fund që të mos grisej, e kam rrotulluar me të kuqe në datën që përherë më duhet të ta kujtoja unë, e mos më pyet pse është lënë bosh kohëve të fundit, se janë të gjithë muajt që t’i lashë ty ti shënoje. Jo pa qëllim edhe kjo…

Në cep është një lodër me shumë fytyra, janë të gjithë ata që të rrotullohen ty, po unë si e keqe në sytë e tyre e mishërova në një trup me disa koka, se të gjithë njësoj janë, vetëm komedive të tyre i ndryshon titulli, njëherë më bëjnë mua të qesh e njëherë ty. Unë jua njoh teatrin, po mua nuk ma kuptuan asnjëherë të qeshurën…

Ngaqë të gjitha janë të paketuara në kuti e qese të ndryshme, mori një formë të cuditshme e gjithë canta e më duhej ta mbushja.

I dhashë frymën, të thellë e prej nga aty ku mbushesh me gjithë shpirt…

Ke lënë një cantë këtu dhe e di që me siguri do të kthehesh ta marrësh. Mban brënda shumë gjëra e është e rëndë për t’u lëvizur ndaj nuk kam ardhur unë të ta sjell. Sepse unë e di që ti do të vish…

Comments

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme. Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...

Desantila

Search This Blog