Skip to main content

Po shkoj t'i hedh...

Të dashura  gabime të miat,

Në fakt nuk jeni aq të dashura po ndërkohë që jam rritur, kam kuptuar një gjë shumë të rëndësishme: gabimet e mia nuk mund të fshihen. Edhe pse disa gabime ishin më të mëdha se të tjerat, dhe disa gabime ndikuan tek unë në mënyra që realisht më kanë frikësuar, janë gjëra të cilat edhe mund t’i kisha shmangur...

Edhe me gabimet më të mëdha që kam bërë në disa pjesë të jetës sime që në momente të caktuara më kanë kaluar në një moment të errët , kam kuptuar se vetëm koha ka qënë ilaci më i mirë për të kuptuar se në fund të fundit, më kanë shërbyer edhe “tunelet” në jetë. Mendoj se të jetosh pa keqardhje  është pak e vështirë për një tip si unë. Është kaq e vështirë për të mos rënë pre e dëshirës për të bërë dicka. Sepse besoj se cdo gjë ndodh për një arsye, e për cdo arsye ka një shpjegim të fortë nga pas.  

Gabimet e mia janë ato që më kanë formuar mua në personin që unë jam sot. Pa ju, unë nuk do të isha e fortë, e mëshirshme, personi më i kujdesshëm që kam arritur të jem. Jo vetëm që më keni ndihmuar të bëhem një person më i mirë, por më keni bërë të sqaroj me veten fillimisht se çfarë është me të vërtetë e rëndësishme në jetë, atë që unë realisht dua dhe si unë dua të jetoj jetën. Ju më keni mësuar edhe të pranoj veten me të mirat dhe të këqijat e mia, e më keni bindur se për shkak të metave që mund të kem, jam më e dashur nga të tjerët.

Kam arritur, nëpërmjet jush, të kem një lidhje më të fortë me veten. Më keni mësuar aq shumë për përgjegjësinë, integritetin dhe si të angazhohem në jetën time, duke marrë përsipër me shumë rreziqe. Nuk ka dyshim se më keni mësuar të jetoj jetën time plotësisht. Së fundi, një nga dhuratat më të rëndësishme që më keni dhënë është aftësia për të frymëzuar të tjerët. Të gjitha gabimet e mia janë mësime për të tjerët rreth meje. Pse e thëm këtë?! Sepse në momentin që unë ju pranoj, edhe të tjerët përtej meje do të të adoptojnë duke kuptuar se prej jush unë u përmirësova!




Sot kam ardhur t’ju hedh këtu, në majën më të lartë të kënaqësisë vetjake. Nuk do t’ju marr mbrapsht për asnjë arsye të fortë. Më duhet të zbraz me cdo kusht valixhet tuaja sepse të tjera më presin për të me shoqëruar e s’mundem t’ju bëj bashkë. Jeni si grifsha po u përziet me njëra-tjetrën dhe unë kam një gjë të mirë se ju kam diversifikuar, gjë që e bën më të lehtë sherrin mes jush!

Nuk kam patur asnjëherë frikë nga ju, gjithmonë kam ecur me idenë që “armikun bëje mik”, se në favorin tënd kthehen të gjitha, kontrovers i plotë mes nesh, po me gjithë kompleksitetin që na shoqëron, prapë së prapë, të hënave në zgjim i kemi dhënë dorën njëra tjetrës.

Sinqerisht,

Një e ndryshuar, por ende në kërkim të gabimeve të tjera!

Desantila

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Më thuaj dicka…

Më thuaj dicka që nuk di për ty, nga ato rrëfimet e vogla që të shpëtojnë në një bisedë të ngushtë. Nga ato mbrëmje ku në cepin e tavolinës rri heshtur cepi i mbetur i hënës dhe ti dergjesh në fjalë që kurrë më parë nuk i ke thënë. Me fytyrën që merr dritë e sytë që ndryshe shfaqen kur flasin për ndjesitë që vec ty të përkasin. Më thuaj si është të të duan e jo vetëm kaq, ma trego! Më trego si merr ngjyra fytyra ime kur të shoh, ma thuaj me fjalë si është kur të përqafoj e të lë shpirtin aty, cfarë ndizet tek ti e sa emocione ndjen. Më thuaj dicka që ende nuk ta njoh, fytyrën tënde pas një largimi, dëshirat që të lindin aty për aty në një moment të brishtë, si marrin formë tek ti gjithë format e shpërndara për ti dhënë jetë zemrës? Unë e di që të duash është njësoj si të flasësh për veten, ngushtësisht personale, se si të ta them, kur përqafoj veten, si të shpjegoj ndjesinë e lëkurës time? Duke të të dashur ty, mësova se qënkam egoiste. Duke mbrojtur ëndrrat e tua, lulëzova në pë...
3 comments
Read more

Unë do të vij…

Do të vij kur të jetë koha, do të vij kur koha të jetë gati për ty. Do të vij atëherë kur të gjitha yjësitë të jenë në vendin e duhur dhe dielli të jetë në anën tënde. Do të vij kur ti të mos numërosh rrahjet e zemrës si një kërcënim për minutat që të ikin, por të jesh i ulur në bregun e ndërgjegjës se jeta është e bukur edhe pa njësi matëse. Do të vij kur të jetë paqe se stuhitë i kam njohur dhe i mbaj brenda vetes kur të më duhet të ujis shpirtin e të cel përsëri. Unë do të vij kur ti të mos mbash mëri vetes për atë që nuk ishe dot, do të vij pikërisht për të të mësuar se jeta ndodh edhe kështu, përballë një pasqyre që paturpësisht të tregon atë që ti refuzon të shohësh, veten! Unë do të vij kur zemra mos të të peshojë më zemërim… Unë jam festa më e bukur e vetes, unë do të vij kur ti të jesh gati për një natë të gjatë plot drita e shkëlqim, do të vij kur ora ime të jetë magjike, kur gjithë duartrokitjet të jenë kthyer për një spektakël ku pritja të marrë fund me një këng...
1 comment
Read more

Vetes time të ardhshme!

Ka kohë që jam ulur këtu, në këtë stacion anonim të një kohe që nuk ka emër, në këtë cep të papërcaktuar të botës ku çdo gjë pret, por asgjë nuk nxiton. Jam ulur në një stol të drunjtë, me një çantë të mbushur me ëndrra të pashkruara, me fjalë të pathëna e premtime që vetëm vetes ia kam bërë. Unë jam në pritje. Në pritje të vetes time të ardhshme.   Ti je ajo që nuk kam qenë ende, por që e ndjej që jeton diku, si një qytet i humbur në hartën time personale. Ndoshta je një siluetë që endet mes mjegullës së mëngjeseve, ose je një dritë që fiket e ndizet në horizontin tim mendor. Nuk e di saktësisht kur do të vish, por e di që jam këtu. Dhe kjo është pritja ime. Ora këtu s’ka akrepa, ditët këtu nuk kanë emra. Është një vend ku koha është e sheshtë, e heshtur, gati si një kanavacë e bardhë ku ti duhet të shkruash për mua, me dorën time. Pritja ka marrë trajtën e një profesioni të heshtur. Është një vokacion pa pagesë, një zanat që s’ka mësues, vetëm nxënës. Çdo ditë, pa u ankuar bëj ...
1 comment
Read more